Kavel Kitap Alıntıları – Hasan Hüseyin Korkmazgil

beni bulutlarda dolaştırırdı alnındaki bahar yelleri senin

sana sesler getirsem tanımadığın
ürpertiler getirsem yaşanılmamış
sana seni getirsem yitiklerinden

bilsen ne güzel yıkılmışlığım

bütün müzikler susar
renkler ölür
bir sen kalırsın yalnızlığımda

ben gayrı türkü söylüyorum tepelenmiş gecelerimde
yıldızlardan söylüyorum, pireli bahar güneşlerinden
bir de kız seviyorum sesimin en yanık noktasında
sosyal adalet içip sokaklara seriliyorum

hep sonbahar olunuyor unutulmuş istasyonlarda

İyi şeyler düşünüp
Kötü yaşamak kötü

beni sevme sakın
ateşleri sev kıtlıkları sev yoksullukları sev
beni sevme sakın
beni hiç sevme
Çünkü sevilmek
Karanlıkta gülüşüdür ölümün

O tanrılar gitti benden
O yaprak o dalda bir daha açmayacak
O dalda allanıp ballansa da o elma
Ne o dal eski daldır artık
Ne de elma o elma
O kanat o gölgeyi suya
Bir daha bırakmayacak.

Beni böyle darmadağınık düşünüyorsan
gözlerine dolanıp dolanıp düşüyorsam
yeniksem yıkılmışsam çıldırıyorsam
çok yalnızım seni alıp götürüyorlar
seni benden parça parça götürüyorlar
suyumu aranıyorum mayın tarlalarında

Bilsen ne güzel yıkılmışlığım
Git ona git çek gözlerini ben yorgunum yokluğuna
Bu benim en güzel yenilmişliğim
Bilsen ne güzel yenilmişliğim

biliyorum nah işte mutluluk şuracıkta
şu kilidi kırdınmı arkası cennetiâlâ

nedense kendimizden çıkamıyoruz
nedense hepbirlikte yalnızız

martılar gözlerime konup kalkıyor
gözlerimden yağmur yağmur uyku akıyor

belki bir şiir
bir şiir kırıntısı
çalar kapımızı umutsuz karanlıkta
yoklar yüreğimizi

bütün müzikler susar — renkler ölür — bir sen kalırsın
[yalnızlığımda
çevreler göçer — yüzler eskir — bir sen kalırsın
[yalnızlığımda

Bak işte görüyor musun diyemiyorum
dilimin ucuna dek geliyor diyemiyorum
bir gökyüzü var ki bu senin bilmediğin
bir kırmızı var ki bu senin hiç görmediğin

eskirdik umut umut
açmadan solardı çiçeklerimiz
bir türkü bulup getirirdik, en ağrılı yerimize korduk

iyi şeyler düşünüp kötü yaşamak kötü

artık beni hiçkimse susturamaz

nasıl da yanyanayız uzaklardayız
nasıl da hepbirlikte ve tek tek
bu belki en güzeli
bu belki aradığımız
bu belki büyük özlem
kaçtığımız bu belki

zeytin ekmek yoksulluğu ve sıcak sular dökünmeler
hep pazarlarda bezirgân yalnızlıkları

yaşamak güzel miydi değil miydi değer miydi
gözyaşlarına

sende hiç özlemek yok mu

üç nokta koyup yeniden başlamalıyız
bu yozluk birgün yıkılacak bir başka gülecek bu sokaklar

o benim cansıkıntım ben onun kurtuluşu

adam olur bu ülke
olacak elbet!

bu dünyada eremezsen murada
huzûr-ı mahşerde divana kalır

verecek hiçbir şeyleri yoktu yüreklerinden başka

beni sevme sakın
ateşleri sev kıtlıkları sev
yoksullukları sev
beni sevme sakın
beni hiç sevme
çünkü sevmek karanlıkta gülüşüdür ölümün bu

seni sevdikçe tükeniyorum

yüreğim grevöncesi
sonumuzu çok merak ediyorum!

keşke hiçkimseyi görmese tanımasaydım

bu bendeki yürek demirdenmiş demirden!

sapıtıp olmıyacak düşlere girmiş batmışız

yaşamak deyip körtopal bir dünya yaratmışız

bulup bulup yitirdiğim anılarım sızlıyor

ne yalanlar gelip geçti bu güneşin önünden hey

çok yalnızım seni alıp götürüyorlar
seni benden parça parça götürüyorlar

bütün oyunlar bitti — bir sen kaldın yalnızlığımda

bütün müzikler susar renkler ölür
bir sen kalırsın yalnızlığımda

Ben senin yasak ülkene düştüm
Bilsen ne güzel düştüm..

İyi bir köylü
Ters tutmuş gazeteyi
İlân sayfasında barış arıyor

sonra dururduk resimlerde
mavilerle sarılarla yeşillerle bakardık
ne de güzeldi gözlerimiz yan yana resimlerde
ne de çoktu
ne de uzak!

hele bir döndür başını da şu gidişe bak
hele bir döndür başını da şu düzene bak
hele bir döndür başını da şu haline bak
bak işte görüyor musun diyemiyorum
dilimin ucuna dek geliyor diyemiyorum

ortalık güllük gülüstanlık kardeşim
hepsi yalan kardeşim
talas’ın altı kuyu kardeşim
bilimciler gerçekçiler kardeşim
yat da uyu mışıl mışıl kardeşim
uyu benim / uyu işçim / uyu tosunum uyu /
uyu da büyü — niiinni
niiinni
niiinni!

iş deyip ekmek deyip, yaşanası dünya deyip
gölgemizi yılansırtı bulvarlara yıkmıştık
keşke hiç kimseyi görmese tanımasaydım
anama sövselerdi keşke — kimseden iş sormasaydım
bu bendeki yürek demirdenmiş demirden!

yaşamak deyip körtopal bir dünya yaratmışız

”yaşamak deyip körtopal bir dünya yaratmışız..
sapıtıp olmıyacak düşlere girmiş batmışız ”
.
”hiç böyle kıvılcımlı günler yaşamamıştık
başlarımız üstünde ateşli paraleller..
yasağın ıslıkla çalındığı böyle hiç görülmemişti
belimin ortasında betonarme saltanatı ”
..
”iş deyip ekmek deyip, yaşanası dünya deyip
gölgemizi yılansırtı bulvarlara yıkmıştık
keşke hiçkimseyi görmese tanımasaydım
anama sövselerdi keşke — kimseden iş sormasaydım
bu bendeki yürek demirdenmiş demirden.! ”
#KAVEL#HASAN_HÜSEYİN_KORKMAZGİL

yorgun tarlalarda zorlu acılar
insan yüzlü onursuzluk
kanatılan umutlar
onların yüzlerinde gördüm ağrımın aynasını
gözbebeklerimde yaşadım

sen hiç vatansamaz mısın varsamaz mısın
sen hiç onursamaz mısın çoksamaz mısın
sen hiç utanmaz mısın arlanmaz mısın
hele bir döndür başını da şu gidişe bak
hele bir döndür başını da şu düzene bak
hele bir döndür başını da şu haline bak
bak işte görüyor musun diyemiyorum
dilimin ucunadek geliyor diyemiyorum

nedense kendimizden çıkamıyoruz
nedense hepbirlikte yalnızız

biz biraz büyük sustuk — bu belki büyük suçumuz

beni sevme sakın
ateşleri sev kıtlıkları sev yoksullukları sev
beni sevme sakın
beni hiç sevme
çünkü sevmek
karanlıkta gülüşüdür ölümün

bu benim çektiklerimin bir adı var ben bilemiyorum
ben bilemiyorum
ben
bilemiyorum!

ışıkları sevmiyordum karanlığım ağrıyordu

ey güzel aldanışı, bitmez çocukluğumun
gülüşür burnuma dağ serçeleri

Bir sen kalırsın yalnızlığımda ..

Bu benim en güzel yenilmişliğim
Bilsen ne güzel yenilmişliğim

hiçbiri getirmiyor bana o günü
yıllar yılı beklediğim o güzel günü
nerde kaldın ey çarşamba
sondan bir önceki güzel çarşamba!

şimdi kaysı çiçekleri tozutur geçer
şimdi şarap düşer kızgın bağlara
şimdi sevdiğimi alır giderler

yanılmıştık göksüzdük uzaktık sularımızdan gözlerimiz yoktu bizim, başkasınındı

konaklarda duraklarda eskirdik beklemekten
eskirdik selâm selâm
eskirdik umut umut
açmadan solardı çiçeklerimiz

sonra dururduk resimlerde
mavilerle sarılarla yeşillerle bakardık
ne de güzeldi gözlerimiz yanyana resimlerde
ne de çoktu
ne de uzak!

üç nokta koyup yeniden başlamalıyız
bu yozluk birgün yıkılacak bir başka gülecek bu sokaklar

beni sevme sakın
beni katma ekmeğine beni bölme uykularında beni

ben seni biliyorum çok eskilerden — sen varsın

ben adımı kavga gibi atmışım ortalara
adımın arkasında kançiçekleri

işaret parmağımda bir damla kan
gökyüzü bölükpörçük kırpışıyor üstümde
deniz katran gibi göbeğinden soluyor
reklâm ışıkları ağrıtıyor karanlığımı

bir sevdiği vardı adını kimse bilmez
bir dileği vardı anlaşılmaz
alnına gecelerce çökmüş gölgesi
onu hem herkes bilir
hem de hiçkimse bilmezdi

beni bulutlarda dolaştırırdı alnındaki bahar yelleri senin
işte bahar
işte alnın, sevdiğim

beni böyle darmadağın düşünüyorsan
gözlerine dolaşıp dolaşıp düşüyorsam
yeniksem yıkılmışsam çıldırıyorsam
çok yalnızım seni alıp götürüyorlar