Kış Kitap Alıntıları – Karl Ove Knausgaard

Sandalye bizi yalıtır, odada küçük bir ada gibidir ve üzerinde biri varsa başka kimsenin oraya erişimi yoktur. Bașka bir deyişle, sandalye prensipte herkese açık olsa da her zaman bir kapalılık unsuruna sahiptir. Bu biçim, bir şeyin aynı anda açık ve kapalı olması, toplumun her yerinde bulunur, her bos yer için bir sürü aday vardır, bu adaylar prensipte uygundur ama yer her zaman yalnizca bir tanesine verilir. Birçok çocuk partisinde oynanan sandalye kapmaca oyunu, çocukları bekleyen toplumsal seçicilik konusu bağlamında gerçekçi bir provadır

Tren asla ‘burada’ olmaktan ‘orada’ olmaya geçmiyor, ulaştığı ‘ora’yı hemen ‘bura’ya dönüştüren ve doğası gereği onu reddedip yeni bir ‘ora’ arayışına giren özlem ile ortak yanları bu. Ve hayat da yoluna böyle devam ediyor.

Ve çoktandır ölüydüm. Can vermiş kabuğumun içinde,
Miklagard’un altın horozu gibi öttüm.
Aşağıda yaşadım – tıkırtılar ve cevaplar duydum
Ve mücadele ettim; ama çılgındı ruhun çığlığı

Dünyaya çok yakındı, insanlara çok yakındı, fazlasıyla duygu yüklüydü, bununla başa çıkabilmek için kendisi ile her şey ve herkes arasına daimî bir mesafe koymak zorundaydı.

Işıkta duruyor ve kendi gölgesinin fotoğrafını çekiyor.

Anne babaların en önemli görevlerinden biri çocuklarına sınır koymaktır, bunun nedeni çocukların çok ileri gittikleri zaman yaptıkları şeylerin tehlikeli olması değildir, onlara sınırların var olduğunu, her şeyin apaçık durmadığını öğretmektir, çünkü açıklık ve sınırsızlık tehlikelidir, dışarıda kendi başlarına kalacakları için sınır koymak, rutinleri ve kuralları belirlemek onları güvende tutmak, dünyayı tanınır ve idare edilebilir kılmak için gereklidir. Öte yandan, anne babaların çocuklarına edebileceği en büyük kötülüklerden biri de onları aşağılamak, küçük düşürmek, onlara kendilerini zayıf hissettirmektir.

Işıkta duruyor ve kendi gölgesinin fotoğrafını çekiyor.