Dövüşen Anlatsın Kitap Alıntıları – Ahmet Telli

Ama hüznün günlüğü yoktur
devimsiz , sessiz
ve yerçekimsiz
puslu bir yorgunluktur hüzün

Zulmün de defterini dürecektir sevda.

Yorgun çocuklardık
geçmişimiz kan revan içinde
geleceğimiz ağıt
Neyi unutmuşsak yeniden yaşadık

ihanetin tarihi eskidir
şeklini kendi çizen bir karanlıktır o
karanlık zakkumlar gibi
zehrini daima akıtmıştır umuda
bu yüzden
ihanetin tarihi
ısırgan otları gibi sarmıştır zamanı

bilinir içimizi paslı bir iğne gibi delen şey
adı ihanettir

Ey tarih, kalmadı acının sözlüğünden öğreneceğimiz
şimdi kıyametin koptuğu günlere götür bizi artık

ölüm bir gül oluyor gün ağarmadan

hep aynı şiiri yazdığımı sandım

Bir yanda demlenir durur bulutsuz bir gökyüzü
bir yanda köprüler kurulur yeni acılara
ama fırtınalı bir denizdir yaşanan günler
ve kalbimiz

Biz ki
sevdadan gayrısını
gelir geçer bulduk dünyada

puslu bir yorgunluktur hüzün
ağmayacaktır artık
gözlerimize bir bulut gibi

ve akşamları
solgun bir ışık altında
uçları kederle yanmış
mektuplar yazıyorduk sevgilimize

insan cesur olmazsa tanrı pervasızdır

hangi dağ efkarlıysa ordayız
perişan edilen her şey bizimdir
yağmur oluyoruz hangi ırmak kurusa
gülüşümüz çocuk

ve ömrümüz
bedeli çoktan ödenen
sararmış bir güze dönmüştür

Biz ki yorgun çocuklardık
hasretin memesinden emdik kahrı
sevdaların yangınından geçtik
ve keder
bir mengene gibi
sıkıp durdu yüreğimizi
solgun bir gül oldu yüzümüz

bir gün sorarlarsa öfkemin hesabını
derim ki yaşadım

Sevda da çölleşebilir yaşanmazsa
kandilsiz bir leyla olur sonunda
ki bu yüzden
bir masaldır mecnun

belki bitti birtakım bekleyişler
umutlar da bitti bir zaman, sevgiler de
ama unutmayalım
zulüm de biter hayatımızda

hayat
dayamıştı memesini ağzıma çünkü

ağulu diş izlerini taşıyordu hasret
ve bir de
yarıda kalan gülümseyişlerin
hazin hikayesini

Ama günlüğü yoktur hüznün
devimsiz, sessiz
puslu bir yoğunluktur ancak
belki donuk bakışlı bir hastadır o
ya gülleri soldurur ya da ömrü
ki bu yüzden
günlüğü tutulmayacaktır hüznün

acının miladından beri
ferağımıza çıkarılmış
mülkümüzdü keder

Acı, hasret, bekleyişler ve sabır…

Yaşamak, cehennem kuyusudur…

Ve de ki :Beklenen uzak değil…

Elimizde acının kehribar tesbihi ki kayıp durmakta parmaklarımızdan Ey şair yine bölük pörçük anlattın yine eksik bıraktın bir şeyleri gün devrilmekte ama sen tutmamışsın acımızın çetelesini Sen sus artık, bize bundan sonrasını dövüşen anlatsın Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini ve oku hayatımızın parçalanmış hikayesini

Şüphe yok ki zulüm erbabları
sigaya çekilecek günü beklemektedirler
ve onlar korkuları yüzünden zalim
korkuları yüzünden dehşet içindedirler

ve keder
bir mengene gibi
sıkıp durdu yüreğimizi
solgun bir gül oldu yüzümüz

Ama günlüğü yoktur hüznün
Devamsız, sessiz
puslu bir yoğunluktur ancak
belki donuk bakışlı bir hastadır o
ya gülleri soldurur ya da ömrü
ki bu yüzden
günlüğü tutulmayacaktır hüznün

Derler ki ;
Ol kıyamet gününden beri kan akar..

Efkârlı olduğumuz doğrudur
gelip dayanmıştır kapımıza
gam yükünün kervanları
yıkmıştır bütün yükünü bağrımıza
şimdi artık
munzur bile söndüremez
mülkümüzdeki yangınları

Kavganın kesintisiz tarihinde
yalnızca
sevdanındır ferman
ki bir gül gibi taşırız
hayatımıza burulmuş mührünü
ve hükmünü yerine getirmek
boynumuza borçtur bizim

Sevda bir yanda büyüyor zulüm bir yanda
öylece akıp gidiyor günler aylar ve yıllar
ürperiyor yüreğimizde anılarla acılar

ve zamanın olgunlaştırdığı her cemre
usulca düşecek umudun dölyatağına

ve zamanın olgunlaştırdığı her cemre
usulca düşecek umudun döl yatağına

Ey tarih!
Kalmadı acının sözlüğünden öğreneceğimiz..
Şimdi kıyametin koptuğu yerlere götür bizi artık..

Ve
de ki
beklenen
uzak değil

En çok sevda sözcüğünü kullandım şiirlerimde
sonra acı, hasret, bekleyişler ve sabır
hangi sözcük yakın durmuşsa bunlara
hangi sözcük bir ilmik atmışsa ötekine
alıp kullandım yüz kere bin kere
kimi kez
hep aynı şiiri yazdığımı sandım

Ve
derim ki
emperyalizme, faşizme
şovenizme sıkılan bir mermi olabilmişse şiirim
geriletmişse acıyı ve zulmü
yırtılıp atılıyorsa küçük burjuva ellerde
şiirimin verilmiş hesabıdır bu.

Yolları büsbütün kesse de zulüm
esip dursa da acının çöl ayazı
hangi dağ efkarlıysa ordayız
perişan edilen her şey bizimdir
yağmur oluyoruz hangi ırmak kurusa
gülüşümüz çocuk
adımız eşkıyaya çıkmıştır bizim

Kederli olduğumuz doğrudur. Çünkü hep hüküm giydik. Efendiler kalem kullanır, biz silah; tarlalar onların, dağlar bizimdir.

Acıyı bir zakkum gibi tadanlar
Yeni acıların da ustası olmalıdırlar
ve zaman denilen dizginsiz tayın
rüzgarlı yelesine uzanıp
sağrısını mahzunlamalıdırlar

En çok sevda sözcüğünü kullandım şiirlerimde
sonra acı, hasret, bekleyişler ve sabır
hangi sözcük yakın durmuşsa bunlara
hangi sözcük ilmik atmışsa ötekine
alıp kullandım yüz bin kere

ağulu diş izlerini taşıyordu hasret
ve bir de
yarıda kalan gülümseyişlerin
hazin hikâyesini

Taşkın nehirlere dönmüşüz artık
kınına girmeyen hançer olmuşuz
ve bulutlar kadar yakınız şimdi
akıp giden turnalara

Acımızın defterini tutan olmadı bizim
yağmalandık, talan edildik her konak yerinde

şimdi bir yol ayrımındayız, çekip gitmiştir nice dostlar, ama yalnız değiliz..

Biz ki direnmeyi öğrenmiştik acılardan

kimi kez
hep aynı şiiri yazdığımı sandım

çünkü biz
fazlasıyla ödedik
acının bedelini

Neyi unutmuşsak yeniden yaşadık

nereye göçsek
peşimizdeydi gam tüccarları

Hayat boylu boyunca bizimdir
boylu boyunca bizimdir sevinç
ve öyle olmaya
devam edecektir dünya durdukça
çunku biz
fazlasıyla ödedik
acının bedelini

Her olum bir ömrü, her omur kendini yaratacak bir gül arar.

Zulmün bir engerek yılanı gibi
Ağulayarak acılaştırdığı hayat
Her sabah harmanisini güneşe asıp
Göğsünü bir ana gibi verdi dünyaya
Ve biz her sabah her akşam onun
Biberli okşayışlarıyla yatırıldık
Solgun kundağına umudun

hangi dağ efkarlıysa ordayız
perişan edilen her şey bizimdir..

Hasretse
canımıza düşmüş bir kordu bizim
yakıp dağlamaktaydı yüreklemizi
ağulu diş izlerini taşıyordu hasret
ve bir de
yarıda kalan gülümseyişlerin
hazin hikayesini

Acımızın defterini tutan olmadı bizim
Yağmalandık, talan edildik her konak yerinde

ve isyan diye bilinen
o sessiz volkan
sığmıyordu artık
dünyanın ihtiyar karnına

Ve zulüm korkak bir bezirgân gibi
çekip gidecektir hayatımızdan

hangi dağ efkarlıysa ordayız
perişan edilen her şey bizimdir

fakat zincirlerimizden başka
kaybedecek bir şeyimiz olmadı

Sevda da çölleşebilir yaşanmazsa
kandilsiz bir leyla olur sonunda

Kederli olduğumuz doğrudur.
Çünkü hep hüküm giydik

ve ben sevdayı
öylece aldım şiirime

Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini
ve kaydet dövüşenlerin hikayesini

Acının miladıyla başlayan bir hikâyedir bu
yaşayıp gelmişiz ormanlar gibi yanarak

Şimdi bir yol ayrımındayız
çekip gitmiştir nice dostlar ama yalnız değiliz

Elimizde acının kehribar tesbihi
Ki kayıp durmakta parmaklarımızdan
Ey şair
Yine bölük pörçük anlattın
Yine eksik bıraktın bir şeyleri
Gün devrilmekte ama sen
Tutmamışsın acımızın çetelesini

Sen sus artık, bırak bundan sonrasını
Dövüşen anlatsın

Elimizde acının kehribar tesbihi
ki kayıp durmakta parmaklarımızdan
Ey şair
yine bölük pörçük anlattın
yine eksik bıraktın bir şeyleri
gün devrilmekte ama sen
tutmamışsın acımızın çetelesini

Sen sus artık, bize bundan sonrasını
dövüşen anlatsın

Bulutlar geçerdi üstümüzden yağmursuz
kuşlar geçerdi her biri ölü kuşlar
umut bir küheylanın son bakışı
bir nehrin denize ulaşmadan kuruyuşu
Türküler kalırdı bize,türküler ve türküler
ve şimdi tarihin tekerleğini
öylece bağlıyorduk öfkenin yelesine

Munzur ki biz daha çocuk bile değilken
sevdalıydı
mor puşulu aşiret kızlarına
binlerce eşkıya hançerine
su içirmişti kerem göğsünden
şimdilerde ona yalnızca
efsane deyip geçerler

Yakıp dursa da bağrımızı hicran
zemheri ayazında kalsa da güller
bel bağlamadık sevdadan gayrısına

Hayatımız munzur kadar kederlidir
zulüm basmıştır töremizi,
acılıyızdır..

Kederli olduğumuz doğrudur. Çünkü hep hüküm giydik. Efendiler kalem kullanır, biz silah; tarlalar onların, dağlar bizimdir…

Ve derim ki
emperyalizme, faşizme
şovenizme sıkılan bir mermi olabilmişse şiirim
geriletmişse acıyı ve zulmü
yırtılıp atılıyorsa küçük burjuva ellerde
şiirimin verilmiş hesabıdır bu

Yolları büsbütün kesse de zulüm
esip dursa da acının çöl ayazı
hangi dağ efkarlıysa ordayız
perişan edilen her şey bizimdir
yağmur oluyoruz hangi ırmak kurusa
gülüşümüz çocuk
adımız eşkiyaya çıkmıştır bizim.

Uluyan uçurumların karanlığına yuvarlandı
şafağın böğrünü dişleyen çakal sesleri
sözlüğünü o kadar daraltma artık ey şair
kanayan yarasıyla ağartıyor gökyüzünü şafak
uğuldayan rüzgar kırılan dal devrilen ağaç
patlaması yakın bir fırtınanın
ayak sesleridir

Ve zulüm korkak bir bezirgan gibi
çekip gidecektir hayatımızdan.

Ve dokuz on yaşlarında bir çocuk
çığlıklarla uyandı düşlerinden
‘Zulüm ıslık mı çalıyor’
dedi korkuyla
‘zulüm ıslık mı çalıyor sokaklarda

bütün sözcüklerin anasıydı sevda
Hüznü kucaklayıp yatırıyordu yüreğimizin beşiğine
sonra bize düşüyordu büyütüp civanlaştırmak kimi ellerde bezgin bir ihtiyara dönse de
kimi ellerde vuruşkan bir şahan oluyordu
ve ben sevdayı
öylece aldım şiirime

Hasretse
canımıza düşmüş bir kordu bizim
yakıp dağlamaktaydı yüreklerimizi
ağulu diş izlerini taşıyordu hasret
ve bir de
yarıda kalan gülümseyişlerin
hazin hikayesini..

Elimizde acının kehribar tesbihi
ki kayıp durmakta parmaklarımızdan
Ey şair
Yine bölük pörçük anlattın
Yine eksik bıraktın bir şeyleri
Gün devrilmekte ama sen
Tutamamışsın acımızın çetelesini
Sen sus artık , bize bundan sonrasını
Dövüşen anlatsın

Biz ki her sabah yeniden
Ve yeniden öldük dostlarımız vurulurken
bir harami gibi çıktı karşımıza zulüm
salyalı bir köpek gibi düştü peşimize
oysa acının miladından beri
Ferağımıza çıkarılmış
mülkümüzdü keder…

Kederli olduğumuz doğrudur.
Çünkü hep hüküm giydik. Efendiler
kalem kullanır, biz silah; tarlalar
onların, dağlar bizimdir…

(Roccomandolfi’li yaşlı bir eşkiya)

Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini
Ve kaydet dövülmelerin hikâyesini

Biz ki her sabah yeniden
Ve yeniden öldük dostlarımız vurulurken
Bir harami gibi çıktı karşımıza zulüm
Salyalı birer köpek gibi düştü peşimize
Oysa acının miladından beri
Sevdalığımıza çıkarılmış
Mülkümüzdü keder

Yorgun çocuklardık
Geçmişimiz, kan revan içinde
Geleceğimiz ağıt
Neyi unutmuşsak yeniden yaşadık
Neyi yaşadıysak unutulmaz oluyor
Biz ki direnmeyi öğrenmiştik acılardan
Kavgayı öğrendiğimiz kadar

Hayat boylu boyunca bizimdir
Boylu boyunca bizimdir sevinç
Ve öyle olmaya
Devam edecektir dünya durdukça
Çünkü biz
Fazlasıyla ödedik
Acının bedelini

Kağıttan kuleler gibi yıkıldı sonra
malikâneler, saraylar ve konaklar
Dinler bir şeyleri kurtarmak için
yalvaradursun çanlarıyla ve ezanlarıyla
ne tanrı uluydu artık ne krallar
o görkemli katedraller yasak aşkların
ve rezaletlerin gizlendiği yerlerdi
Tükenmişti bin birinci gecenin sonunda
bütün masallar bütün efsaneler
hüzünler isyan
isyan ihtilal olmuştu artık
ve “çekip gitmişti o güzel atlılar”
şimdi yeni bir gün doğuyordu
alınların yorgun şafağından
yeni sarayların
altın kubbelerinden uzanıp
okşayamıyordu altın kaftanlı eller
sütlenmiş diri memelerini bulutların
Nedimeler, cariyeler ve toprak köleleri
taşımıyorlardı artık
kralların ve tanrıların altın tâcını
Ama bitmemişti hala
kahrın
ve acının ipliği
zamanın kirmeninde

Hayatı karartsa da yenilgilerin hüznü
şakıyacak ol sevda serçesi her seher
ve zamanın olgunlaştırdığı her cemre
usulca düşecek umudun dölyatağına
bitecek bunca acı
bunca keder bitecek

Bir yanda demlenir durur bulutsuz bir gökyüzü
bir yanda köprüler kurulur yeni acılara

Acımızın defterini tutan olmadı bizim

bitmeli bu bekleyiş, bu suskunluk bitmeli
bitmeli bu karanlığın ıslıkları artık

Önce yaşadıklarımızı koy ortaya
hatamızı ve sevabımızı anlat
görelim nelere kahretmişiz bunca zaman
nelere göğüs germişiz görelim bir bir

oysa acının miladından beri
ferağımıza çıkarılmış
mülkümüzdü keder

söylenmese de bilinir aslında
bilinir içimizi paslı bir iğne gibi delen şey
adı ihanettir

Biz ki
sevdadan gayrısını
gelir geçer bulduk dünyada

Hangi dağ efkârlıysa ordayız,
Perişan edilen her şey bizimdir..

Efkarlı olduğumuz doğrudur
gelip dayanmıştır kapımıza
gam yükünün kervanları

Ve
de ki
beklenen
uzak değil

Suyun dudaklarındaki nergis, bütün gece öpülmekten başı dönen genç bir kız gibi esrik ve utangaç gülümseyişleriyle sevgilisine el salladı.

Ve gökyüzü, sütü sağılmamış bir inek gibi kıpırdanıyordu.

ki zaman
acının simyacısı olmuştur

öylece akıp gidiyor günler aylar ve yıllar
ürperiyor yüreğimizde anılarla acılar

Sen sus artık, bize bundan sonrasını
dövüşen anlatsın

yine bölük pörçük anlattın
yine eksik bıraktın bir şeyleri
gün devrilmekte ama sen
tutmamışsın acımızın çetelesini

Bir yol ayrımındayız artık
bitirdik yanlışları ve yanılgıları
kalbimizi fırtınalarla yeniledik

Biz ki direnmeyi öğrenmiştik acılardan
kavgayı öğrendiğimiz kadar

Hayatımız munzur kadar kederlidir
zulüm basmıştır töremizi,
acılıyızdır

Her şeyi tersine çevirmenin kaçınılmazlığı
dayatıyor bu körleşmiş sularda
bitmeli bu bekleyiş, bu suskunluk bitmeli
bitmeli bu karanlığın ıslıkları artık

Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini
Ve kaydet dövüşenlerin hikayesini.

Ahmet Telli

En çok Sevda sözcüğünü kullandım şiirlerimde
Sonra acı, hasret, bekleyişler ve sabır
Hangi sözcük yakın durmuşsa bunlara
Hangi sözcük bir ilmik atmışsa ötekine
Alıp kullandım yüz kere bin kere
Kimi kez
Hep aynı şiiri yazdığımı sandım.

Ey kurt kuş, gergedan veya sen
yalnızlık yalnızlığı bilende kaldı.

Ve
de ki
beklenen
uzak değil

Tükenmişti bin birinci gecenin sonunda
bütün masallar bütün efsaneler
hüzünler isyan
isyan ihtilal olmuştu artık
ve ”çekip gitmişti o güzel atlılar

Fakat sabrın dervişi
bıkmadan
eğiriyordu hala
kahrın
ve acının ipliğini.

Hayat boylu boyunca bizimdir
boylu boyunca bizimdir sevinç
ve öyle olmaya
devam edecektir dünya durdukça
çünkü biz
fazlasıyla ödedik
acının bedelini

ve hala hesabı tutulmamış acılarla yüklüyüz
ferağımızda kalmış her biri, mülkümüz olmuş

Bulutlar geçerdi üstümüzden yağmursuz
kuşlar geçerdi her biri ölü kuşlar
umut bir küheylanın son bakışı
bir nehrin denize ulaşamadan kuruyuşu

Hangi dağ efkarlıysa ordayız
perişan edilen her şey bizimdir
yağmur oluyoruz hangi ırmak kurusa

Ey tarih, aç solgun yapraklı defterini
ve oku hayatımızın parçalanmış hikayesini

bir masaldır mecnun
kavga kaçağı, korkak feodal
aşkında direnmeyen
tek düşmüş bir bedevi

Neyi unutmuşsak yeniden yaşadık
neyi yaşıyorsak unutulmaz oluyor
Biz ki direnmeyi öğrenmiştik acılardan
kavgayı öğrendiğimiz kadar

HEr şeyi tersine çevirmenin kaçınılmazlığı
dayatıyor bu körleşmiş sularda
bitmeli bu bekleyiş, bu suskunluk bitmeli

ve her ölüm bir ömrü, her ömür
kendini yaratacak bir gül arar

Ama günlüğü yoktur hüznün
devimsiz, sessiz
puslu bir yoğunluktur ancak

Bütün sözcüklerin anasıydı sevda
hüznü kundaklayıp yatırıyordu yüreğimizin beşiğine
sonra bize düşüyordu büyütüp civanlaştırmak
kimi ellerde bezgin bir ihtiyara dönse de
kimi ellerde vuruşkan bir şahan oluyordu
ve ben sevdayı
öylece aldım şiirime..

ve dövüş
işte o zaman başladı asıl
yani insan olduğumuzu
bildiğimiz vakit

Zaman bir derviş gibi
eğiredursun ipliğini
fabrikaların, sokakların
gümbürtüsü duyuluyor artık
dağılıyor
sevdayı karartan bulutlar
şimdi
bir senfoninin
gittikçe yaklaşan
ayak seslerini duyuyor dünya
ve bu senfoninin en çoşkun ritmi
sevdanın, umudun yürüyüşleridir
hayat böyle yazacaktır tarihe
ve öylece gelinecektir
dünyanın beklediği günlere.