Yangın Yılları Kitap Alıntıları – Ahmet Telli

Deniz okşayabilir mi
Sarışın bir dağın
Rüzgârlı saçlarını

Bir gülün gülüşünü
Bir gülün zamanı kollayışını bilmiyorsun
Bilemezsin

Yaşasın halklar kahrolsun faşizm!

Tanrıya değil bahara tapıyorum şimdi

Hele dik tut başını önce
haykır yıkılmadığını, tükenmediğini

Güneşi sen çekeceksin buluttan
Hayatı sen yeşerteceksin
Unutma

Sürüngen bir gülüş olur
Yalnızlığın yapışkan öpüşü

ey yolcu
ey kalbim
dağlıyor göğsümüzü düşman süngüleri..

Uçmak için kanat aramıyorum

ölüm
diriltir kimi sevdaların
intikam türkülerini

Öpüşleri nasıl da soğuk sevdiğimin
Donup kalmış
Sevda kokanı bile sözcüklerin
Buz tutmuş şiir
Buz tutmuş türkü
Kurulmuş suskunun saati..

Ölümün
Oturmuş karşımdaki sandalyede
Demli çaylar istiyor garsondan

Dolu dolu yaşamadım belki
belki yitirdiğim çok şeyler oldu

çünkü yaşamak en büyük günah

Çiğnenmiş bir gül gibi eğik
ve solgun şimdi yüreğin

Yitirilince güneş
esmer bir bulutun bölgesinde
düşmesin yüreğine
hüznün bakır çalığına dönen sancısı
güneşi sen çekeceksin buluttan
hayatı sen yeşerteceksin
unutma

Yıllar sonra daha iyi anlaşılıyor
o kaçak sevişmlerin tadı

Öyle yorgunsun ki
gözlerinde bir avuç cam kırığı
dizlerinde yüzyılların
zincirleri var sanki

Uyuyor saçları duman bir çocuk
Dilleniyor düşünde bir duman sevda
Yaklaş ey kıyıcı
zamanıdır hançerlemenin

Güneşi Sen Çekeceksin Buluttan

On ikisine bastı mı her kız
trakya topraklarının kısrağı sayılır
Alır götürür kimliksiz bir ihtiyar
yirmi bini saydı mı yoksul babaya
sonu ne olur bilen olmaz
Dört yıl geçti burada
bu köy akşamlarında
Dört yüz köy çocuğundan
belki dördü bile kurtulamadı
ezilmişliğin kara yazgısından

Hele biri vardı
…
yüz yaşında mıydı
yoksa bin yıllık bir acının
sessiz bir volkanı mıydı

Öpüşleri nasıl da soğuk sevdiğimin Donup kalmış
sevda kokanı bile sözcüklerin
Buz tutmuş şiir
Buz tutmuş türkü …
Kurulmuş suskunun saati

ölüm diriltir
kimi sevdaların
intikam türkülerini

acımıza katık ettik umudu

bulutlara değmeli başın
ve aşk seni sen yapan şeylerin
en başındadır.
hep diri kalmalı yüreğinde
sevgiliye sarılır gibi sarılmalısın hayata

güneşli bir sabahtır hayat

Kara tahtaları
Yeşile çevirdiler de
Yeşil umutlarını
Karaladılar çocukların

Ve artık
gelmene gerek kalmamıştır

Ve onlar
yalnız
sevdalardan korkarlar

Artık kendi dalına küskün
bir ağaç gibi hayat

Öyle yorgunsun ki
Gözlerinde bir avuç cam kırığı
Dizlerinde yüzyılların
Zincirleri var sanki

Akışkan sevdalar çiçeği
güleç yüzlü umut
aldatılmış bir sevgili gibi küskün
acılı
ve yeniktir
yabancıdır artık hayata
ve kendini doğuran bahara

Donuk sabahlar uyanıyor usuldan
ve puslu
Asık bir gökyüzü geçiyor
alnımın penceresinden
Ve kayarken
serin öpüşleriyle çiğ taneleri
beliriyor hüznün soğuk haritası

Dillendiremem de
yaşarım ancak
bütün boyutlarıyla hüznü

Baharda bir tomurcuk
gibi patlayan öfkedir umut
barajını yıkan bir ırmaktır
açılır serpilir
ve büyür kıyısında sevda
Emzirir aşkı
emzirir ve büyütür gül nakışlı sabırlardan

Ama suskunun ölümüne daima sakın
Bağla bir damarla beynine
kabuk
bağlamakta olan yaralarını
Yaralarınla soluk al
Yaralarınla yaşa

Çocuksu bakışlarında yorgunluk değil
bir hasretin direnci var daha çok
ama üşüyor yalnızlıktan. üşüyor
tek düşmüşlüğün acımsı utancından
boynu eğik bekliyor şafağı şimdi

Suyu çekilmiş bir kuyudur artık içi yıkık çıkrığında ağıtlaşır zaman

Dillendiremem de
yaşanın ancak
bütün boyutlarıyla hüznü

Kırılır bir şeyler aralıksız
Paramparça olan
yalnız
(ben değilim)

Bir yenilginin hüzün şafağında kaldı
söndürülmüş fenerler gibi umutları
Yalnız mevziler değildi yitirdiği
susmuştu yüreğindeki volkan
çekilmişti soğumuş kabuğuna

biz kaç fırtınasını göğüsledik hayatın

Kuşatılmış bütün kaleleri umudun
düşmekle düşmemek arasında burçlardan

Bir yalnızlık mıdır bunca çogaltan acıyı ve biberli yanılgıyı
ve bir yalnızlığı kabullenmek midir
inceden ve usuldan başlatan
yürekte burgaçlanan sancıyı

Artık bakır çalığına dönmüş
bir hüzündür zaman

Kurumuş dal ucunda
yeşermeyi umabilir mi yaprak
cılız bir rüzgâr
köşeyi dönmüşken üstelik

Dün bir rüzgâr eserken
göğsümün harmanında
zamanıdır hasadın diyen sen
bugün gül mü nakışlıyorsun
acıların kararan sayfalarına

Öyle yorgunsun ki
gözlerinde bir avuç cam kırığı
dizlerinde yüzyılların
zincirleri var sanki

Çiçeklenirken umut
hayatın dal uçlarında
sarınırken yangın sevgisine
ilkyaz güneşinin
sessizce dönerek köşeyi
başlamışsa eğer yanılgılar yeli
ürperir hayat
ürperir varoluşunda
damıtık sevinci doğanın
ve usul usul birikirken özsuda
yapışkan devinimi gecenin
yenik bir savaşçı gibi
kıvrılır köşesinde umut
solar yaprakları

Yitirilince güneş
esmer bir bulutun bölgesinde
düşmesin yüreğine
hüznün bakır çalığına dönen sancısı
güneşi sen çekeceksin buluttan hayatı sen yeşerteceksin
unutma

Öptüm yaşamanın cehennem yüzünü

Hazreti Eyüp sabrı yakışmaz
deme sakın
tam mevsimindesin sabrın

Bunca acıyı
bunca aşkı
nasıl da sığdırmışsın yüreğine
İstersen al
koy kendi ellerinle
fırtınaları da

Sen
yüreğin kadar büyüksün
Unutma

Bir yalnızlık mıdır bunca çoğaltan
acıyı ve biberli yanılgıyı
ve bir yalnızlığı kabullenmek midir
inceden ve usuldan başlatan
yürekte burgaçlanan sancıyı

Biz yürüdükçe
çağıldayan bir ırmaktı hayat

Yalnızım
Sıkıntının yalnızlığı değil bu
Düşlerle el ele yaşamayı dillendiren ve yudum yudum özümleten
bir sevgi yalnızlığı

fırtınalar esiyor
dünyanın dört bir yanında
yeni ihanetler örülüyor
sevdaların en anlamlısına
Ve hayat yine de yürüyor ne yapılsa

Kalıvermiş ellerinde
en sağlam bildiğin dal
Bu nasıl bozgun
bu nasıl yıkılmak böyle
Çiğnenmiş bir gül gibi eğik
ve solgun şimdi yüreğin

Bir yenilginin hüzün şafağında kaldı
söndürülmüş fenerler gibi umutları

Tek ölçü yaşamaktır
üstelik hep yeni baştan kurmak gerekir

Üstelik umudun mağması bile soğuyabilir
gölgelenebilir umut bile bir an

Artık kendi dalına küskün
bir ağaç gibi hayat

Akşam olmaya görsün
Anıların cehennemleşen saatleri

ve biz ey bahar,
arındırarak toprağı ihanetlerden
gül fidanı büyütmeyi öğrendik..

Tükenmiş yüreğinin çam kokulu
vadilerinden kaynayan billur sular
Kurumuş dereler, ağaçlar
Bezgin ceylanlar geziniyor şimdi
içinin kavruk çöllerinde

Derler ki yaşamak denilen çığlık
çıldırmasıyla yaratıldı tanrının

Satılık siyasilerin ipliği pazarda
Ciğerleri beş para etmiyor üstelik

Sen yüreğin kadar büyüksün unutma.

Sen yüreğin kadar büyüksün unutma..

Erken açan çağla çiçeği gibisin
Haklısın fışkırışında ama yetmiyor bu
Çünkü dökülür en cılız fırtınada
zamansız çiçeğin yaprağı.

Güneşi sen çekeceksin buluttan

güneşi sen çekeceksin buluttan
hayatı sen yeşerteceksin
unutma

Oğlumun doğduğu gün mitingdeyim
İki de cop yiyorum polislerden
Satılık siyasilerin ipliği pazarda
ciğerleri beş para etmiyor üstelik
başkentin başı kıçı laçkalaşıyor

Tuzağa düşmüş bir ceylanın
bakışındaki hüzün değildir umut
Kınalı keklik gibi ürkek
bir kuş da değildir
Ne yalvar yakar olmuştur
zulmün pençesinde
ne de düşürmüştür
kırların ve türkülerin
onurunu yere

Baharda bir tomurcuk
gibi patlayan öfkedir umut
barajını yıkan bir ırmaktır
açılır serpilir
ve büyür kıyısında sevda
Emzirir aşkı
emzirir ve büyütür gül nakışlı sabırlardan
ferhat’ın direncini
bin yılların sabır taşını çatlatır
açar bin yılların kapısını

Düşmana dönük
bir mavzer gibidir umut
yaratır tetik ve parmak
en gürbüz çocuğunu tarihin

Uzun bir hikâyesi var bu yangının
Şiiri başta, oyunu var romanı var
Çok yazıldı çoğu kaldı

Kalıvermiş ellerinde
en sağlam bildiğin dal
Bu nasıl bozgun
bu nasıl yıkılmak böyle
Çiğnenmiş bir gül gibi eğik
ve solgun şimdi yüreğin

biz kaç fırtınasını göğüsledik hayatın
kaç korsan baskınını püskürttük
bu utanca katlanır mı yürek şimdi

Gelinir sonra
Hem nasıl gelinir gör
Devinir tarihsel birikim denizi
Çatlar tohum…
Çatlar zaman…
Kırılır suskunun saati

Gör nasıl kırılır…

Ne yaratmışsa insan
ne duymuş ne düşünmüşse
insana karşı kullanmayı öğrenmişlerdir
ihanet bile değildir artık bu
düpedüz görevleridir
insana karşı olmak

ama biz hep aynı coşkuyla
yineliyorduk sevdamızı
“yaşasın halklar kahrolsun faşizm!”
Ve tarih
o bilge tavrıyla
yaşanan günlere
“yangın yılları” diye sayfa açıyordu

Sen
yüreğin kadar büyüksün
Unutma

Bunca acıyı
bunca aşkı
nasıl da sığdırmışsın yüreğine

karanlıklarda örüyor ağını
örümcek gibi korkak
ve iğrenç elleriyle zulüm

Ve artık
Gelmene gerek kalmamıştır
Ey zulüm

Sen
yüreğin kadar büyüksün
Unutma

Daha dinmiş değil fırtına
Yangın sönmüş değil
Sürüyor sinsi sinsi
Bu yapışkan sessizlik
Yanıltmasın seni

Yitirilince güneş
Esmer bir bulutun bölgesinde
Düşmesin yüreğine
Hüznün bakır çalığına dönen sancısı
Güneşi sen çekeceksin buluttan
Hayatı sen yeşerteceksin
unutma

Kuşatılmış bütün kaleleri umudun
Düşmekle düşmemek arasında burçlardan…

Artık kendi dalına küskün
Bir ağaç gibi hayat
Sanki hiç yel esmiyor
Yaprak kıpırdamıyor…

Sen
yüreğin kadar büyüksün
Unutma

Ihanet bile değildir bu
Düpedüz görevleridir
İnsana karşı olmak

Ve onlar yalnız
Sevdalardan korkarlar

Çocuksu bakışlarında yorgunluk değil
bir hasretin direnci var daha çok
ama üşüyor yalnızlıktan üşüyor
tek düşmüşlüğün acımsı utancından
boynu eğik bekliyor şafağı şimdi

Güneşi sen çekeceksin buluttan
hayatı sen yeşerteceksin
unutma.

Uçmak için kanat aramıyorum.

Öper aydınlığını ve sessizce dinler yüreğinin gümbürtüsünü…

Unutma ki tek ölçü yaşamaktır.
İntihar değil.
İntihar,
İhanetin öbür adıdır…

Dinlerken yaşadım diyemem
Öldüm.

Akşam olmaya görsün,
Anıların cehennemleşen saatleri…

Hayatı sürdürecek sevdalardır

Bunca acıyı
bunca aşkı
nasıl da sığdırmışsın yüreğine

Gün biter gülüşün kalır bende.
Anılar gibi sürüklenir bulutlar,
‘Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır.’
Yarım kalan bir şiir belki de…

Aykırı anlamlar arayıp durma.
Güz biter sular köpürür de;
Kapanmaz gülüşünün açtığı yara,
Uçurum olur cellat olur her gece..

Hayatı sürdürecek sevdalardır çünkü.

Sen yüreğin kadar büyüksün unutma…

Yaşamına tuzaklar kuruyorsun,
Kendi ellerinle…

Şimdi biliyor artık yalnız kuş
biliyor ki artık gecikmiştir
yolcular varmıştır varacağı yere
Anlıyor ki şimdi yalnız kuş
yalnızlık yanlışlığın ilk adımıdır

Bunca acıyı bunca aşkı, nasıl da sığdırmışsın yüreğine.

Kırılır bir şeyler aralıksız
Paramparça olan
yalnız ben değilim.

Haklıdırlar. Ama haklılık bir masumiyet değildir.

Güvercin gibi ak yüreğimle girdim
eşiğinde secde ederek o kapılardan
Onlarsa çoktan gitmişlerdi
Oysa ben
hiç alışkın değilim terkedilmeğe

Kara tahtaları
Yeşile çevirdiler de
Yeşil umutlarını
Karaladılar çocukların

Ve aşk seni sen yapan şeylerin
En başındadır.
Hep diri kalmalı yüreğinde…

Hayatı sürdürecek sevdalardır çünkü…