Hüznün İsyan Olur Kitap Alıntıları – Ahmet Telli

Paramparçadır yaşamak.
Paramparçadır dünya.
Paramparçadır sevdalar.

Çoktandır su vermedin
çiçeklere ve yüreğinin çeliğine

Gökyüzü kadar karanlık
ve yıldızsız değil yüreği

Sunulacak
neyi kaldı ki
pare pare yüreğinden başka

ekler birbirine bin bir parçayı
ve yaratır kendi elleriyle
gökyüzünü
– günaydın
– günaydın
– günaydın

Ve şimdi uysal bir kedi gibi sokuluyorsun
gergefini sessizce işleyen gecenin koynuna

Her şey biter bekleyişlerden başka

Ey yenilgilerin bezgin kuşu
suskunun sarı sıcağındasın bunca zaman

Taşıyamaz yüreğinin batık sandalı
bu yalnızlığı, bu can sıkıntılarını

ve hep bir şeyler eksik gibi
bir şeyler bekler gibisin

ihanet ettik
türkülerine
baharın

Resimlerdeki kuşlar gibi el sallamıyor sana dostlar
Hâlâ tepeden tırnağa kavga, hasret ve ümitten ibaret

Öyle yorgun düşmüşüm ki
acının mavzerini taşımaktan

şimdi nakışlamak istiyorum
yalnızlığın dört duvarına sesini

Gizimizi bildiler de
ihanetlerini görmedik hiç

Gün
yorgun bir dev gibi
boylu boyunca uzanır
içinin sokaklarına

Hiç kimse senin kadar
yakıştıramamıştır hüznü kendine

Ah yalnız kuş
belli ki sen bilemeyeceksin uçmayı

– merhaba yaşamak
– merhaba dünya
– merhaba ey sevda

Parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak…

Yaşam gelincikler gibi beklerken seni
gecenin kapısını çalma
ey kalbim

Biraz da şairlere özgüdür ayrılıklar

Hiçbir şey gideremez iç sıkıntılarını
memleketinin şarkıları ve tütünü gibi

Yanımızda değil, yanan kanımızdasın ey nâzım hikmet

ve bir sevinç dolar yüreğine apansız
Uzanıp bütün pencereleri açmak
merhaba demek ister güneşe

Deli kuş bilir misin nedir
türküler kadar sevdalanmak
duyabilmek yüreğinde
bir depremin uğultusunu

akıt artık umudun billur ırmağını
kavruk çölüne yüzümün

Kavgadan uzak kalmışsan
sevdadan da uzaksın demektir

hiç doğmuyor güneşler
hiç doğmayacak
sanki zaman
hep ortaçağ

Çorak bir topraksa yüreğin
çatlamışsa susuzluktan
-sevgisizliktir bu unutma-
Sevgiler ki hayatın cıvıldayan kuşlarıdır
hiç mi hiç şakımazlar oralarda

bırakmıyoruz kendimizi

Sen ki ey kalbim
yanlışları ve hüzünleri taşıdın
bunca zaman

Bu alaturka şarkılar da
fena kanırtıyor bazen
anıların ve acıların kabuğunu

az değil sessizliğin öğrettiği

Zamanın acılaştırdığı
kavruk bir direnmedir hasret

Zamanın biriktirdiği ve acılaştırdığı
Kavruk bir direnmedir hasret.

Anlar ki beklediği
hep
elin oğludur
bunca zaman
Değmez!

Acının her gözeneğinden
hüznün ilmiklerini geçirip
dokudum şiirin kilimini

Sesimin pınarı kuruyor
susunca sesinin kuşları

Çorak bir topraksa yüreğin, çatlamışsa susuzluktan; sevgisizliktir bu unutma.

Ve emziriyor sevdayı sessizlik..

Dersim sürgünden de öte bir şey
zilan bir kerbela’dır
halen anlatılır ki aşiret çocuklarına
bir zulümdür gurbet
zulümden de öte

Sevda ile hasret varsa eğer
Zulüm varsa mapusluk varsa
Ayrılıklar yakıyorsa içimizi
Gurbet mutlaka olacaktır

Halk dilinin yerleşik konuğu
Sevda göçebesidir karacaoğlan
Ve sazının düzeni bozulmadıkça
Beyler sofrasının kadim dostudur.

ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini
Yalnızlıklar ki suskun bir akşamüstüdür

Sevda ile hasret varsa eğer
Zulüm varsa mahpusluk varsa
Ayrılıklar yakıyorsa içimizi
Gurbet mutlaka olacaktır

Hiç kimse senin kadar
yakıştıramamıştır hüznü kendine
Hüzünler ki aşkın ve şiirin
yıllanmış şarabıdır
damıtılmıştır acıların imbiğinden
Hüzünler ki şairlerin yüreğinden uçuşan
sararmış çiçek tozlarıdır
Biraz da şairlere özgüdür hüzün

Parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak ..

Sen ki ey kalbim
yanlışları ve hüzünleri taşıdın.

Varılmaz uzaklıktır bakışın

Bir hayalet gibi kapındadır
yalnızlık denilen şey

Yaşam gelincikler gibi beklerken seni
gecenin kapısını çalma
ey kalbim!

Ah yalnız kuş
belli ki sen bilemeyeceksin uçmayı

biter en güzeli başlangıçların

Ne ki ömürsüzdür gül sevinci
parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak
Donup kalır dudaklarında bir hüzün
ve çiy tanelerine döner türküler
Türküler hüzne dönmüşse eğer
geriye ne kalmıştır zaten
paramparçadır yaşamak
paramparçadır dünya
paramparçadır sevdalar

Yüreğinin pas tutmakta olan kıvrımları
sarsılsın bir an öfkenin gökgürültüsüyle
beyninin her hücresi bir gerilla gibi
kuşansın pusatlarını ve sokağa çıksın
ve bir hançer gibi saplansın
puştluklarını ihanetlerin bağına
Bak o zaman nasıl bitecek yanlışlar
ve cehennemleşen yalnızlığın
Sevdalar duman olmayacak o zaman
Hüznün isyan olmuştur çünkü

Hüzünler ki aşkın ve şiirin
Yıllanmış şarabıdır
Damıtılmıştır acıların imbiğinden

Sesimin pınarı kuruyor
Susunca sesinin kuşları..

Çorak bir topraksa yüreğin
çatlamışsa susuzluktan
– sevgisizliktir bu unutma –

Parçalanmış bir gökyüzüdür yaşamak.

Bakışın ki
kısaltır özge aşkları
sokar dergahına
secde ettirir
varılmaz uzaklıktır bakışın

Deli kuş bilir misin nedir
türküler, kadar sevdalanmak

Ve dağlar
eşkiya dağlar
kaçak sevgililer gibi
yaslanır da birbirinin omzuna
bir şivanın feryadını iletir
telgraf telleriyle efkanmıza

Töresini devlet basmış
bir aşirettir hoyrat

Kaçışın bile bir adımdır
ya da dönüşündür kendine
Unutma

Hayat kendini yeniden yaratan bir bahardır.
Verecektir en olgun meyvelerini mutlaka.
Yeter ki hüzünler sarartmasın yüzünü.

Sesimin pınarı kuruyor
Susunca sesinin kuşları

«Ne zaman diye sorma, ne zaman
yaprağın fetreti gülün kıyamına
gülün kıyamı ağacın isyanına
dönerse işte o zaman»*

Ve artık bir şey bırakamıyorsun
bekleyişlerden başka kendine

Bir gün kayığa binip denize açılacağız, değil mi Adam?”
“Harika bir buluş!

Dirhem dirhem tartılmaz ki dostluk

Hiç kimse senin kadar
yakıştıramamıştır hüznü kendine

gecenin kapısını çalma
ey kalbim

Hüzünler ki aşkın ve şiirin yıllanmış şarabıdır.

Masallara girmişsin
Geceler kadar gizli anlamlara
öpüşler gibi sinmişsin

Yanımızda değil, yanan kanımızdasın ey Nâzım Hikmet!

Usulca okşuyorsun yalnızlığını
usulca ve sessizce yaşamak diyorsun buna
oysa hayat
açılmamış bir yumak gibi duruyor ellerinde

Ah yalnız kuş
belli ki sen bilemeyeceksin uçmayı

Zulmün granitini oyadursun ferhat
Ve sazını inletedursun pir sultan
Kerem yana yana kerem’dir
Varidat’sa bir gerilla günlüğü

Öyle yorgun düşmüşüm ki
acının mavzerini taşımaktan
bulanık sular basıyor birden
bütün mevzilerimi
sonra çöle kesiyor içim

ufkun kararabilir birden
için çölleşebilir
Kaçışın bile bir adımdır
ya da dönüşündür kendine
Unutma

Bir hayalet gibi kapındadır
yalnızlık denilen şey
ufkun kararabilir birden
için çölleşebilir
Kaçışın bile bir adımdır
ya da dönüşündür kendine
Unutma

Paramparça da olsa sevdalar
yine de kalmış olabilir
küçücük bir mavilik gökyüzünde

başını zamanın göğsüne koy
ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini

Çorak bir topraksa yüreğin
çatlamışsa susuzluktan
-sevgisizliktir bu unutma-

Acının her gözeneğinden
hüznün ilmiklerini geçirip
dokudum şiirin kilimini
şimdi nakışlamak istiyorum
yalnızlığın dört duvarına sesini

kulaklarına balmumu da akıtsan
delecek beynini bu çığlığımsı sessizlik
ve bu katran gibi yalnızlık

Hüzünler ki aşkın ve şiirin
Yıllanmış şarabıdır
Damıtılmıştır acıların imbiğinden

umutsuz sevgiler miydi düşleri eskiten
bir kez miydi tam yüreğimize saplanışı

Yüreğinin pas tutmakta olan kıvrımları
sarsılan bir an öfkenin gök gürültüsüyle
beyninin her hücresi bir gerilla gibi
kuşansın pusatlarını ve sokağa çıksın
ve bir hançer gibi saplansın
puştlukların ihanetlerin bağrına
Bak o zaman nasıl bitecek yanlışlar
ve cehennemleşen yalnızlığın
Sevdalar duman olmayacak o zaman
Hüznün isyan olmuştur çünkü

Türküler hüzne dönmüşse eğer
geriye ne kalmıştır zaten
paramparçadır yaşamak
paramparçadır dünya
paramparçadır sevdalar

usulca ve sessizce yaşamak diyorsun buna
oysa hayat
açılmamış bir yumak gibi duruyor ellerinde

Dersim sürgünden de öte bir şey
zilan bir kerbela’dır aslında
hala anlatılır ki aşiret çocuklarına
bir zulümdür gurbet
zulümden de öte

Üstelik günlüğü yoktur hüznün
hiçbir zaman da tutulmayacaktır

Sen ki ey kalbim
yanlışları ve hüzünleri taşıdın

başını zamanın göğsüne koy
ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini
Yalnızlıklar ki suskun bir akşamüstüdür
usulca örtünecektir gecenin sessiz tülünü

Uzanıp bütün pencereleri açmak
merhaba demek ister güneşe
– merhaba yaşamak
– merhaba dünya
– merhaba ey sevda

Bu alaturka şarkılar da
fena kanırtıyor bazen
anıların ve acıların kabuğunu
gagalıyor kanatırcasına yarayı

Sen ey sabrınn ve üzüncün dervişi
başını zamanın göğsüne koy
ve dinle yalnızlığın iç çekişlerini
Yalnızlıklar ki suskun bir akşamüstüdür
usulca örtünecektir gecenin sessiz tülünü
ve düşecektir ince bir rüzgarla
hüznün harmaniyesi

Hiç kimse senin kadar
yakıştıramamıştır hüznü kendine.
Hüzünler ki aşkın ve şiirin
yıllanmış şarabıdır

Üstelik günlüğü yoktur hüznün
hiçbir zaman da tutulmayacaktır Serüvenierin yorgun yeniği
elleri titreyen yaşlı bir kadındır hüzün
ya da hasta bir tanıdıktır ancak
hepsi o kadar
Unutma

Delecek beynini bu çığlık gibi sessizlik
ve bu katran gibi yalnızlık.

Ve artık sevda
uzayıp giden tren yollarındadır.

Yak sevdanın çırasını türkülerle
barajını yıkan bir ırmak gibi katıl hayata
Hüznün isyana dönsün
bitsin bezginliğin ölümcül suskunluğu
evde kalmış bir cinsellik değildir çünkü dünya

kulaklarına balmumu da akıtsan
delecek beynini bu çığlığımsı sessizlik

Hüznün isyan olmalıdır

Ayrılıklar yakıyorsa içimizi
Gurbet mutlaka olacaktır