Burada Gömülüdür 2. Cilt Kitap Alıntıları – Ahmet Erhan

ben sende yitirmişim bütün sevgilerimi..

Sus, gökyüzü uyanmasın

Yağmurum içinde saklı

Sözüm geçmez oldu
Kalbimden koşan atlara
Yalnızsam da, yalnızlığımsan da
Gel artık

Kimse bilmiyor, ki bilmez onlar
Donup kalmışız atladığımız uçurumların ortasında

Kalbinin donduğu yere
O derin korkuya
Göm beni
Ya da
Hayata

Gözlerine göm beni
Ay gecelerde

İplik iplik tütüyorum göğün bacalarından
Belki beni seversin diye

Pencerene kar buğusu bıraktım
Belki adımı yazarsın diye
Belki resmimi çizersin diye

Senin tam o köşeyi döndüğün yerde
Hep sorulan bir sokak adı olayım

İki ayrı şehir gibiyiz seninle

Sözüm geçmez oldu
Kalbimden koşan atlara
Yalnızsam da, yalnızlığımsan da
Gel artık
Düşe kalka
Sevişelim

Durdum ömrümün kurumuş dallarına baktım
Çığlık çığlığa bir güz geliyor

Kırık çıkık bir hayat düştü payıma

Bu dünyada ne kadar kolay bir şey olmak ve ne kadar zor &‘bir şey’ olmak…

Sen, idam mahkumuna sorulan o sorusun.

Sen git, yağmurum çoktur silinirsin
Üstüme yoktur unutmakta, unutulmakta

Sana bütün heveslerimi sakladım

Yorgun değilim desem yalan, yorgunum desem yenilgi

Aynamı gölgede unuttum
Uzak kılındım kıyılarıma
Merakım güneşti oysa

Işığımı örttüm avuçlarımla
Kimse kıyılarıma vurmadı

Şimdi kimi arasam: Yanlış numara
Kime sokağımı sorsam: Çıkmaz!

İnsanın kendi kendisiyle başbaşa olması, her zaman yalnızlık değil. Yalnızlığın korkunçluğu, başkalarının varlığını hissetmekte yatıyor.

Yaşanmamış bir fotoğrafını çekelim güldüğümüzün …

Ama bir aşkın teninde sürüm sürüm süründün mü hiç
Bende yalan çok, bir gün akrep, bir gün yelkovan
Seni beklerim, gözümü yoldan hiç ayırmadan …

Ölüm mü … Çoktan hayatın koynuna girmiş

Göreceksen şimdi gör beni,
Çünkü tabutlar ışık geçirmez..

O ki, bir türlü anlatamadığım anlatılmazlık

Nerden gelir, nereye gider bu acı
Çocukların gözlerinden onu kovmak gerek"

Ben sende yitirmişim bütün sevgilerimi
Bir çiçek bu kadar yolunurmuş ancak

Kalbim boşalmış yağmurlu bir sokak gibi

Gönlüm kırık dökük
Bilmelisin…

Yollarım engebeli, bana gelmeyin
Düşer de bir yerlerinizi kırarsınız

Bir tek ben sevemedim ben beni
Hiç kimseye yâr etmedim ömrümü

Göreceksen şimdi gör beni
Çünkü tabutlar ışık geçirmez

Bence hiçbir kıyıya varmamalı bu sevinç

Çok uzakta biri var
Kaçarak seviyor beni…

Uğursuz dünya
Yenilmeyeceğim

Unutma ki sevgilim hayat
Karamsar bir şiirin ilk dizesidir

herkesin güldüğü yerde ben ölüyorum
yüreğimde anlatılmaz bir kırıklık

hayata da ölüme de öylesine uzağım ki
yüreğim eski bir duvar gibi delik deşik
bir sevda mı onaracak şimdi onu
geçip gitmişken benden sevgililik?

bu yalnızlık neyin yalnızlığıdır
tozutup giderken yüreğimi şarkılar
acılar, bekleyişler, tasalar
neye yarar, neyi anlatır?

ben kendimi bildiğimden beri
yürüdüğüm bir bitmez yoldur.

Yorgun değilim desem yalan, yorgunum desem yenilgi

Seni yaşanmamış bir çocukluk gibi sevdim

Kapım denize açık boğulursunuz
Gökyüzüne dönük pencerelerim, uçarsınız

Gözleri pencere bütün coğrafyalara

Yaşanmamış bir fotoğrafını çekelim güldüğümüzün…

Aç kapımı, gir içeri yorgunsun

Sevgilimsin, dünyaya karşı onurumsun…

Sevgilim
Yeni bir ad bulmalı sana
Yastığımdaki kokunu avucumda tutuyorken
Varsın dokunmayayım hiçbir şeye

Ancak uçurumlar elverir bana …

Senin tam o köşeyi döndüğün yerde,
Hep sorulan bir sokak adı olayım…

Çok uzakta biri var
Kaçarak seviyor beni…

Ölsem kimsenin umurunda olmayacak
Öyleyse beni alnımdan öpsene toprak

– Bir kadeh rakının kırk yıl hatırı vardır…

Kollarımda öldü annem
Bir çiçek dünyaya ne kadar ağırlık ederse

Bir tek düşmanı olmadan da yenilirmiş insan.

Karanlığa bir başka karanlık olarak sızıyorsun.

Hiçbir şeyi değil değil hiçbir şeyi
Oğlumun otuz yaşındaki halini merak ediyorum

Gönlümde sonsuz bir kaçma isteği

Belki kalbim iyi bir yerlere denk düşer

Kendi küçük harflerime sığınıyorum …

Oturdum, yağmuru içime doldurdum bu akşam

Gözlerimde tuhaf bir uçurum derinliği

Döktüm ceplerimdeki yıldızları, ifademi verdim

Bıraktın beni bir kış güneşine
Oysa mevsimötelerine düşkündüm ben

Ne kadar haklıymışım sevmekte seni
Bu yağmur, bu güneş… sonra suskunluklar
Gözlerinin içi gülüyor dünyanın


Ben bir gen yanılgısıyım şu dünyada
Beni niye doğurdunuz!

Ben sende yitirmişim bütün sevgilerimi
Bir çiçek bu kadar yolunurmuş ancak

.
.
Göreceksen şimdi gör beni
Çünkü tabutlar ışık geçirmez…

Seviyorum
Yağmur altında yürümek gibi bir şey bu

Alfabemdeki ilk ve son harfim…

.
.
Unutma ki sevgilim hayat
Karamsar bir şiirin ilk dizesidir…

Ölsem kimsenin umurunda olmayacak
Öyleyse beni alnımdan öpsene toprak…

Ne balık, ne de kuş"olabildim şu dünyada Gurbetim bile yok beceremedim