İmbatla Dol Kalbim Kitap Alıntıları – Tarık Dursun K.

Ağladığımı biliyor muydu? Beni kollarına alıp avutmuşmuydu, parmak uçlarıyla gözyaşlarımı silmiş miydi?

Oturduğum kanapeden baktım mı, denizi de görürdüm. Hep denize bakardım zaten.

Kan bu, beğim. Aktığı yeri, suladığı yeri beslemez, kurutur. Kurutmuş her yanı…
Her şey kavrulmuş, yanmış. Kan, yakmış, kavurmuş her şeyi.

Ama dünya koca bir değirmendir, beğim. Habire döner, adam öğütür, umut öğütür, gün öğütür, gece öğütür, ömür öğütür…

Her yerde barış varmış bağım, her yerde insan, insanmış. Büyük küçük, genç yaşlı, kadın erkek, soylu soysuz, herkese insan derlermiş;Sen insansın, insanlığını bil, insanlığını karşındakine bildir, karşındaki de hem kendi insanlığını, hem senin insanlığını bilsin!"

İnsan yavrusu bir gariptir, başka yaratıkların yavrularına benzemez. Kurdun, kuşun, kedinin, köpeğin, aslanın, kaplanın yavrusunu kendi başına bırakırsan da büyür. Ama insan yavrusu büyümez, büyüyemez, beğim. Nazlıdır o, incedir, ürkektir; bir gazaldan bir cerenden daha ince, daha ürkektir, daha narindir. Saksı çiçeklerine benzer. Zamanında sulayacaksın, zamanında güneşe vereceksin, zamanında börtünden böceğinden ayıklayacaksın ki, büyüsün, gönensin, yücelsin, kocaman olup erginleşsin.

Ama dünya koca bir değirmendir, beğim. Habire döner, adam öğütür, umut öğütür, gün öğütür, gece öğütür, ömür öğütür.

Yel esti mi, iki yana boyunlarını bırakıverirdi. Hiç kokladın mı buğdayı, nasıl kokar bildin mi? Bir hoş, burnunun içini gıdıklayan kokudadır, adamı mest eder, gönlünü çeler.

Kan bu, beğim. Aktığı yeri, suladığı yeri beslemez, kurutur. Kurutmuş her yanı…
Her şey kavrulmuş, yanmış. Kan, yakmış, kavurmuş her şeyi.