Spawn: Klasik Seri Cilt 1 Kitap Alıntıları – Todd McFarlane

Patron senden çok memnun kalacak. Eminim cenazene çiçek bile yollar…

Müşteriye her daim güler yüz gösterir.
İnsan tetikçisinden başka ne ister ki?

Gecelerini, yitik ruhların arasında geçirdiği yere çekilir.

Artık bunun asla olmayacağını bilmektedir. Daha da kötüsü, bu defa şeytanın olayla bir ilgisi yoktur…

Kanunlarla flört etti. Ama ne yazık ki, yataktan her zaman memnun ayrılmadı…

İyileştiğini falan düşünmüyorsunuz… Yakınında olmak artık ödünüzü bokunuza karıştırıyor o kadar!

Eğer o karar vermezse, belki kader onun yerine karar verir.

Güç…
Kullanmak ya da kullanmamak. İşte bütün mesele bu!

Geç saatte sokaklarda dolanıp bir parça huzur, bir gıdım fikir selameti ararken, artık üç kuruşluk bir hırsızdan başka bir şey değilim diye düşünüyor…

Nihayetinde her halükarda ruhuna sahip olacak kişi benim!
Seçme hakkını elinde bulundurduğun tek konu… Ruhunu ne kadar hızlı teslim etmeye rıza gösterdiğin!

Sorular beyninde oradan oraya sesler… Ve onun için en korkutucu olan kısmı, etrafındaki bütün bu çılgınlığa neredeyse alışmış olmasıdır…

Spawn sessizliğini sürdürür, sonuçta bir insan cehennem çukurunun bir evladına ne söyleyebilir ki?

Kader bay Simmons’a iyi davranmadı. Ölümü uzaklarda kalmış bir hatıraya dönüştüğünde, aksine hayatı ilerlemeye devam etti. İşin ironisi de burada.

Karısı yok…
Benliği yok…
Gururu yok…
Kalbi hem duygusal…
…Hem de fiziksel olarak yerinden sökülüp alınmıştı…

Kimsin ya da nesin bilmiyorum… Lakin seni temin ederim yanlış zamanı seçtin!

+Şefkat dolu bir ruhun olmalı…
-Artık değil!

+Kimsin sen?
-Dua et de öğrenmek zorunda kalmayasın!

Ne kadar da gülünç…
Bir kiralık katilsin ve halen ahlak sahibi olabileceğini düşünüyorsun…

Dinle alakasız biri olarak, tam da kutsal kitaplardan fırlama bir kabusun içine düştüm…

Bütün hükümet yapılarının zihniyeti sömürmek ve zor kullanmak" ne de olsa.

Artık bir hayatım var mı, onu bile bilmiyordum. En korkutucu kısmı da bu…

Umarım bir hayaletin hayatlarında aniden belirmesinin onlar için mahzuru yoktur.

Ölüyken her şey daha anlamlıydı.

Bırakın insan olmayı, hayatta olup olmadığımı bile bilmiyorum…

Hatıralar yumruklar eşliğinde suratımda patlıyor.

Hayatta olduğumu biliyorum ama o şekilde hissedemiyorum…

Sonra onun varlığını hissediyorsun. Sıcak. Şefkat dolu. Huzur verici. Ama o derinlerde, bir boşluğun içine düşmüş vaziyette.

Zihnin bir kere daha acıyla sarsılıyor. Hatıraların önündeki tüm engeller bir bir yıkılıyor…
Lakin peşini bırakmayan tek şey o kadının yüzü.
Her seferinde onun yüzü.

Her şey tamamen anlamsız. Bir avuç görüntü zihnimde oradan oraya zıplıyor. Hepsi bu mu?! Hayatımdan geriye kalan her şey bu mu yani?!

Biri vardı, hatırlıyorum.
Sevilecek biri.
Nefret edilecek biri.
Ve ben de özel biriydim.

Ait değilim.
Ne buraya ne de şimdiye.
Oraya geri dönmeliyim.
Anlaşma hileliydi, ama beni ikna etti.
Artık ruhumda karanlık var.
Ölmek istiyorum…
…Yine.

Sonra onun varlığını hissediyorsun. Sıcak. Şefkat dolu. Huzur verici. Ama o derinlerde, bir boşluğun içine düşmüş vaziyette.