Cehennem Kitap Alıntıları – Henri Barbusse

Bizi yalnızlığımızdan koparan ve ışıltımızı çıplak bırakan kocaman bir sözcük: Hiçlik.

Tek sığınağım var: hatırlamak ve inanmak.

Sessizliğin çığlık çığlığa bağırdığı anlar oldu.

Elimizde olan tek şey, kelimelerin dünyasında ayakta durup, bir başkaldırı gibi gülümsemek. Tamamen yalnızız, gökyüzü başımıza çöktü." Gökyüzü başımıza çöktü! Nasıl bir söz, Bu dile getirilen!

Gece iniyor. Benimkine benzer bir söz arıyorum, dayanabileceğim, destek alabileceğim bir söz.

Şimdi, çok fazla arzu duymuş olmaktan yorgunum, aniden kendimi yaşlı hissediyorum. Göğsümde taşıdığım bu yarayı asla iyileştiremeyeceğim.

Yalnızım ve sahip olmadığımı, hiçbir zaman sahip olmayacağımı istiyorum." İnsanlar bu ihtiyaçla yaşıyor ve ölüyor.

Bir sürgün gibi sokaklarda dolaştım. Herkese fazlasıyla benzeyen sıradan bir adamım ben.

– Hatıran sevinçlerime keder katıyordu ama bir yandan da kederlerimi avutuyordu.

Çünkü acı da tıpkı neşe gibi, mutlak.

Ölümümden sonra, hayat devam edecek. Dünyadaki tüm ayrıntılar sessiz sedasız aynı yerleri işgal etmeyi sürdürecek. Dünyadan gelip geçerken bıraktığım tüm izler yavaş yavaş ölecek ve yarattığım boşluk kapanacak."

Her şey benim içimde. Yargıç yok, uç yok, sınır yok.

Gece iniyor. Benimkine benzer bir söz arıyorum, dayanabileceğim, destek alabileceğim bir söz.