Bir Düşün Sonu Kitap Alıntıları – Zekiye Antakyalıoğlu

En gölge gerçekliğimizde bile görünürüzdür.

İnsan,doğası gereği yanılsamaya ihtiyaç duyar.

Dünya,iyi ve kötünün net biçimde tanımlanıp birbirinden ayrıldığı ve bu sabit ikili karşıtlık üstünden anlamlandırılabileceği bir yer değildir.

Sanat,zamana direnmesi beklenen eserlerden oluşur.

Yaşamak mutluluktur : görmek, işitmek, dokunmak, içmek, yemek, çiş ve kaka yapmak, suya dalmak, gökyüzüne bakmak Emzirmek de bir sevinçtir, doğurmak da bir erişimdir

İnsan, asaletini kendi kendine vermiş, narsist bir mahluktur.

Şeytanı güldüren, meleğin gülüşüdür.

aslında gülmek, şeytanın etki alanına giren bir şey.

Komik, daha zalimdir: Bize şiddetle her şeyin anlamsızlığını ifşa eder.

Bir romanın tek varolma nedeni, ancak bir romanın keşfedebileceği şeyi keşfetmektir.
Roman Sanatı

Kapitalist sistem kitlelere ölümü unutturma becerisiyle başarılı olmuştur. Ölümü düşünen, yaşamın anlamsız olduğunu düşünen insanlardan tüketim toplumu oluşturulamaz. Bugün ölüme, ertelenmesi gereken , uzun yaşam hedefi lehine, kurtulunması gereken bir anomali gibi yaklaşan şey kitsch ‘tir ve bu kitsch sağlık, kozmetik, estetik, ilaç, moda, spor, endüstrilerini besler.

İnsan, asaletini kendi kendine vermiş, narsist bir mahluktur. Oysa asalet, bir paye olarak, bize başkalarınca biçilirse anlamlı değil midir? Sıradan bir insanın ortaya çıkıp başka insanlara, Ben en asilim , en güzelim, en akıllıyım, demesi ne kadar gülünçse, insanlığın tarih boyunca kendini aynı sıfatlarla tanımlaması o kadar gülünçtür.

Kurduğumuz yaşam ve kültür biçimi kanalizasyonları şehrin altına saklar, tuvaletlerde yalnızızdır ve tüm yaşamımızı bedensel ihtiyaçlarımızı sanki hiç gidermiyormuş gibi yaşarız. Neden? Çünkü insanlık, özellikle hümanizm yalanıyla kendini kitsch’e mahkum etmiştir. Gazetelerde veya kitaplarda bok kelimesi yazılacak olsa bunu b.. şeklinde yazmak zorunda bırakan veya kelimenin sesli geçeceği yere biiip sesini koyduran durumdur kitsch.

Kitsch insan’ın ( Kitschmensah) kitsch ihtiyacı: Bu her şeyi güzel gösteren yalancı aynadan kendine bakmak ve orada heyecanlı bir hoşnutlukla kendisini tanımak ihtiyacıdır. -Roman Sanatı s:128

Kundera’da sadece gülünç olan durum ve kişilere gülmeyiz, Kundera bizi gülme üstüne de güldürür.

Kundera için mizahsız gülüş aptalın gülüşüdür, maymunlar da öyle gülebilir. İnsanca gülüş başka bir şeydir; daha derindir.

Romancının en büyük isteği, kendinden öncekilerden daha iyisini yapmak değil, onların göremediklerini görmek, söyleyemediklerini söylemektir.

Dünya,iyi ve kötünün net biçimde tanımlanıp birbirinden ayrıldığı ve bu sabit ikili karşıtlık üstünden anlamlandırılabileceği bir yer değildir.