Mən Necə İdiot Oldum Kitap Alıntıları – Martin Page

Hamı özünü elə aparır ki, guya insanlar bərabərdir, guya biz hamımız eyni dərəcədə varlıyıq, güclüyük, gəncik, gözəlik, sağlam və xoşbəxtik, elə bil, dünyada yalnız kişilər yaşayır, həm də yekə avtomobillərdə gəzən ağ dərili kişilər Axı bu belə deyil! Ona görə də, mənim etiraz etməyə, narazı qalmağa, sutkada iyirmi dörd saat gic-gic gülməməyə, alçaqlıq, ya da ədalətsizliklə rastlaşanda susmamağa, hətta söyüş söyməyə tam haqqım var. Heç kəs bunu mənə qadağan edə bilməz.

Cəmiyyətlə harmoniyada yaşayan insanlar üçün ilin bir fəsli var ki, o da əbədi yaydır,
yatdıqları zamanlarda belə batmayan günəşin şüaları onların ağlını döyənək edir: onlar qaranlığın mövcud olmadığı yuxular görürlər.

.. söhbət duyğulardan gedəndə həqiqəti gizlətmək üçün yalan danışmaq lazım deyil.

Məhəbbətdə günahsızlar yoxdur, yalnız qurbanlar var.

ən asan şey insanın öz-özünü aldatmasıdır.

İnsanlardan niyə sevdiklərini bilmədiklərini eşidəndə gülməyim gəlir. Onlar, sadəcə, bilmək istəmirlər, çünki qəlblərin bir-birini cəzb etməsindən savayı psixoloji, sosial, genetik səbəblər də var Məhəbbət, eşq şüurdan kənar bir şey kimi qəbul olunsa da, dünyada ən rasional şeylərdir. İnsanı elə-belə, heç bir səbəb olmadan sevdiyini demək çox asandır, onda səbəblərin ən ədalətli amillər olmadığını etiraf etməmək də olar, axı o, kimin nəyinə lazımdır, elə deyil?

Qəribədir, insanların həyatı onların avtomobilinə necə də oxşayır. Bəzilərinin həyatının əlavə funksiyaları yoxdur, o yalnız gedir, həm də elə də sürətlə deyil, arabir yerində fırlanır və təmirə ehtiyac duyur; bu pis, gücsüz həyatdır, qəzadan sığortalanmayıb. Ancaq digərlərinin həyatının saysız – hesabsız üstünlükləri var: onların maşınları təhlükəsizlik yastıqlarıyla, blokirovka əleyhinə sistemlə, dəri oturacaqlarla, hidravlik sükanla, kondisionerlə və on altı klapanlı mühərriklə təmin olunduğu kimi, həyatları da pulla, sevgilə, gözəlliklə, dostlarla,
uğurlarla təmin olunub.

Pul, müvəffəqiyyət, möhkəm ictimai təməli olan etibarlı mühitə inteqrasiya mənəvi gücümüzü artırır. Öz arzularını götür-qoy etməyə, öz əxlaqi dəyərlərini yaratmağa, öz hərəkətlərinin, dostların, həyatın barədə düşünməyə, anlamağa, müvəffəq olmağa ehtiyac yoxdur: mühit hər şeyi məcməyidə gətirir.

Bəzən mənəvi dəyərlərə önəm verən az qala tək insan olduğumu görəndə onlara tüpürmək istəyirsən, ona görə yox ki, əqidən belədir, ya da bunu ləzzət almaq üçün edirsən, sadəcə, ona görə ki, iblisin hər yerdə özünü evindəki kimi hiss etdiyi cəhənnəmdə mələk olmaq adama ağır gəlir.

həqiqət ikiüzlü adam kimidir. Ay kimi iki tərəfi var.

Ağıl və fikirlərin düzgünlüyü diplomlardan asılı deyil.

İnsan əzab çəkmək qabiliyyətini çox tez mənimsəyir. Hər şeyi fasiləsiz dərk edərək, şüurun süzgəcindən keçirərək yaşamaq mümkün deyil. Təbii aləmə baxmaq kifayətdir: uzun və qayğısız ömür qətiyyən beyni inkişaf etmiş adamlara verilmir. Tısbağalar bir neçə yüz il yaşayır, su ölməzdir, Milton Fridmen hələ də sağdır. Təbiətdə şüur istisnadır, hətta onun təsadüfi bir şey, aksidensiya olduğunu da söyləmək olar, çünki öz sahibinə nə güc, nə də uzun ömür bəxş edir. Təkamül nöqteyi- nəzərindən şüur daha yaxşı uyğunlaşmanın mütləq şərti deyil. Planetimizin əsl sahibləri – qədim mənşəli olduqlarına, saylarına, tutduqları əraziyə görə – həşəratlardır.
Misal üçün, qarışqa yuvasındakı daxili nizam-intizam bizim cəmiyyətdəkindən qat-qat səmərəlidir, ancaq heç bir qarışqa Sorbonnada kafedra müdiri deyil.

Doğulanda bunu istəyib-istəmədiyimizi heç kəs bizdən soruşmur, dilimizi, ölkəmizi,
dövrümüzü, ehtiraslarımızı və zövqümüzü, həyatımızı belə özümüz seçmirik. Bizim azadlığımız yalnız ölümdədir: azad olmaq ölmək deməkdir.

Çox şeylə maraqlanan insanlar – hətta prinsipcə onları maraqlandırmayan şeylərin də səbəbini bilmək istəyirlər – bunun bədəlini yalqız qalmaqla ödəyirlər. Tam təcridolunmadan yayınmaq üçün sizin ağlınız hansısa faydalı bir funksiyanı yerinə yetirməli, məsələn, elmi və ya ictimai, yaxud peşəkar anlamda məhdud bir işə meyillənməlidir ki, heç olmazsa, nəyəsə yarasın.

İntihar pislənir. Dövlət, din, cəmiyyət, hətta təbiət özü ona qarşıdır, çünki təbiət adlandırdığımız nazənin gözəl özünə qarşı azad münasibəti qətiyyən qəbul etmir, bizi sonadək öz hakimiyyəti altında saxlamaq yanğısıyla alışıb-yanır, bizim əvəzimizə özü qərar qəbul etmək istəyir. İnsanın nə vaxt öləcəyinə kim qərar verir? Biz qərar verməyi xəstəliklərə, qəzalara, canilərə həvalə edərək yüksək azadlığımızdan imtina etmişik. İnsanlar bunu ya tale, ya da qəza-qədər adlandırırlar. Yalandır! Bu, qəza-qədər deyil, bizi gözlərini döyə- döyə zəhərləyən, müharibələrdə və qəzalarda məhv edən cəmiyyətin gizli iradəsidir Bizim nə vaxt öləcəyimizə cəmiyyət qərar verir, çünki yediyimiz ərzağın keyfiyyəti, ətraf mühitin durumu, işlədiyimiz və yaşadığımız şərait ondan asılıdır. Doğulanda bunu istəyib-istəmədiyimizi heç kəs bizdən soruşmur, dilimizi, ölkəmizi, dövrümüzü, ehtiraslarımızı və zövqümüzü, həyatımızı belə özümüz seçmirik. Bizim azadlığımız yalnız ölümdədir: azad olmaq ölmək deməkdir.

İnsan ona sırınan həyatın eybəcər və səfeh boşluğundan içkiyə qurşanır.

Ağıl yaxşıdır, amma xoşbəxtlik daha yaxşıdır

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

“Bu dünyanın bədbəxtliyi ondadır ki,hərə özünə görə haqlıdır”

– Niyə artıq sənin dostun yoxdur?
– Onlar xarab olublar. Mən onların yararlılıq müddətinin məhdud olduğunu bilmirdim. Bunu həmişə yoxlamaq lazımdır. Mənim sevimli dostlarım qəflətən xarab olmağa başladılar, onları yaşıl ləkələr basdı, görkəmləri bərbad hala düşdü. Danışdıqları üfunət qoxumağa başladı

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

yaşamaq istəyində tam qərarlı deyildi, ancaq ölmək də istəmirdi.

Əyyaşlara həmişə mərhəmət göstərir, onları müalicə, edir, hörmətlə yanaşırlar, onlar insanların qayğısı, həkimlərin diqqəti ilə əhatə olunur. Ancaq ağıllı adamlara rəhm etmək heç kəsin ağlına gəlmir. Məsələn, heç kəs demir ki: “O, insanların davranışını müşahidə edir və bundan yaman əziyyət çəkir!” Yaxud: “Mənim bacım qızı çox ağıllıdır. Ancaq yaxşı qızdır və bu qüsuru həmişəlik aradan qaldırmaq üçün hər şey edir”.
“Bəzən sənin ağıllı olacağından qorxurdum”.

Ağıl öz sahibini bədbəxt, tənha və yoxsul edir, ancaq onun imitasiyası qəzet kağızlarında tirajlanan ölməzlik gətirir, hər oxuduğuna inanan oxucunun heyranlığına səbəb olur.

Səthi,məhdud,özündən müştəbeh və zirək insanlar hər şeydə mütləq həqiqət axtarır.

Deməli,mən düzgün yoldayam.Yəni mənim neyronlarımın bir hissəsini kəsib götürmək olmaz?Axı orqan bankı,sperma bankı var,ona görə,neyron bankı da olmalıdır,elə deyil?Kimdə çoxdursa,çatışmayanlara verə bilər.Bu həmdə humanitar aksiya olar.

Xarici aləm bütün hallarda yavaş-yavaş elə bir şeyə doğru irəliləyir ki, cəmiyyətin altına qoyulan bütün mədəni və intellektual minaları yüz faiz zərərsizləşdirmək mümkün deyil.

İblisin hər yerdə özünü evindəki kimi hiss etdiyi cəhənnəmdə mələk olmaq adama ağır gəlir

Hamı özünü elə aparır ki, guya insanlar bərabərdir, guya biz hamımız eyni dərəcədə varlıyıq, güclüyük, gəncik, gözəlik, sağlam və xoşbəxtik, elə bil, dünyada yalnız kişilər yaşayır, həm də yekə avtomobillərdə gəzən ağ dərili kişilər Axı bu belə deyil! Ona görə də, mənim etiraz etməyə, narazı qalmağa, sutkada iyirmi dörd saat gic-gic gülməməyə, alçaqlıq, ya da ədalətsizliklə rastlaşanda susmamağa, hətta söyüş söyməyə tam haqqım var. Heç kəs bunu mənə qadağan edə bilməz

Bəzən mənəvi dəyərlərə önəm verən az qala tək insan olduğunu görəndə onlara tüpürmək
istəyirsən, ona görə yox ki, əqidən belədir, ya da bunu ləzzət almaq üçün edirsən, sadəcə, ona görə ki, iblisin hər yerdə özünü evindəki kimi hiss etdiyi cəhənnəmdə mələk olmaq adama ağır gəlir.

Ağıl və fikirlərin düzgünlüyü diplomlardan asılı deyil; sağlam düşüncəylə bağlı İQ testləri mövcud deyil.

Ağıl – təkamülün səhvidir. Tarixdən əvvəlki dövrlərdə uşaqlar (hər halda mən belə təsəvvür edirəm) meşələrdə kərtənkələləri qovur, ya da yeməli köklər toplayır və böyüklərdən öyrənərək yavaş-yavaş qəbilənin tam hüquqlu üzvlərinə çevrilir, ovçu, balıqçı, yığıcı olurdular Ancaq bu optimist mənzərəyə daha diqqətlə baxdıqda, yəqin aydın olar ki, bəzi uşaqlar ümumi işlərdə və oyunlarda iştirak etməyiblər: onlar isti mağaradakı tonqalın başında, təhlükəsiz yerdə oturublar. Onlar iti dişli pələngdən qoruna bilmir, ov etməyi bacarmırdılar; əgər özbaşına olsaydılar, bircə gün də yaşaya bilməzdilər. Onlar bütün günü işsiz-gücsüz darıxırdılar, amma tənbəllikdən deyil, çünki öz yaşıdları ilə dolaşmağa şad olardılar, fəqət bacarmırdılar. Təbiət onları yaradarkən xəta eləmişdi. Qəbilədə mütləq kor bir qız, axsaq, ya da dalğın və fərsiz bir oğlan uşağı olub Ona görə də, onlar daima düşərgədə qalır və video- oyunlar hələ kəşf olunmadığından, xəyallarına güc verib düşünməkdən başqa yolları qalmırmış. Onlar bütün ömürləri boyu yalnız düşünür, ətraf dünyanı dərk etməyə çalışır, müxtəlif əhvalatlar və yalanlar uydururdular.Sivilizasiya da məhz fiziki cəhətdən qüsurlu uşaqların məşğuliyyətsizliyindən doğub

Dünyanın mahiyyətini anlamaq marağı və cəhdi, incəsənətdən zövq almaq əslində hamıya
xas olmalıdır. Ancaq belə olsaydı, əməyin hazırkı təşkili şəraitində həyat dayanardı, ona görə ki, bütün bunlar vaxt alır və üstəlik tənqidi təfəkkürü inkişaf etdirir. İnsanlar, sadəcə, işləməyi buraxardılar. Ona görə də insanlar müxtəlif şeylərə maraq göstərirlər, bəzilərini bir, digərlərini başqa şeylər maraqlandırır, yoxsa cəmiyyət mövcud ola bilməzdi və ümumiyyətlə, heç bir cəmiyyət olmazdı. Çox şeylə maraqlanan insanlar – hətta prinsipcə onları maraqlandırmayan şeylərin də səbəbini bilmək istəyirlər – bunun bədəlini yalqız qalmaqla ödəyirlər. Tam təcridolunmadan yayınmaq üçün sizin ağlınız hansısa faydalı bir funksiyanı yerinə yetirməli, məsələn, elmi və ya ictimai, yaxud peşəkar anlamda məhdud bir işə meyillənməlidir ki, heç olmazsa, nəyəsə yarasın.

Çox istərdim ki, bu avantüra qurtarandan sonra “Xalis metal qabıqdan ibarət olan Coker kimi deyim: “Dünyamız zibildir, ancaq mən
sağam və heç nədən qorxmuram”.

Mən bir sürü tamamilə beyinsiz,ağlı mövhumatla dolu ,sözəbatmaz gicbəsər tanıyıram ki,çox xoşbəxtdirlər!

Niyə, niyə bizə kefimiz istəyəndə, kimsəni tən­qid et­məyə, axmaqlara axmaq deməyə imkan ver­­mir­lər və əmin edirlər ki, guya biz qəzəbli və paxıl adamlarıq? Hamı özünü elə aparır ki, guya insanlar bəra­bərdir, guya biz hamımız eyni dərəcədə varlıyıq, güclüyük, gəncik, gö­zəlik, sağlam və xoşbəxtik, elə bil, dünyada yalnız kişilər yaşayır, həm də yekə avtomobillərdə gəzən ağ dərili kişilər Axı bu belə deyil! Ona görə də, mənim etiraz etməyə, narazı qalmağa, sutkada iyirmi dörd saat gic-gic gülməməyə, alçaqlıq, ya da ədalətsizliklə rastlaşanda susmamağa, hətta söyüş söyməyə tam haqqım var. Heç kəs bunu mənə qadağan edə bilməz.

Mənim nəzəriyyəm belədir ki, insanları anlamaq da olar, mühakimə etmək də, biri digərini istisna etmir. Mühakimə etmək bizim üçün özünümüdafiə üsuludur, çünki bizi başa düşmək istəyən kimdir? Başa düşmək istəyənləri başa düşən kimdir?

Mən uzun müddət öz durumumu diq­qət­lə öyrənmişəm və bu nəticəyə gəlmişəm ki, həyata uy­ğunlaşa bilməməyim inadkar və ziyanlı ağlımdan irəli gəlir. O mənə rahatlıq vermir, onun öhdəsindən gələ bil­mi­rəm, onun ucbatından mən kabuslarla dolu ev kimi qa­­ranlıq, təhlükəli, qorxunc, cin yoluxmuş kimiyəm. Sanki canıma iblis girib və bu iblis mən özüməm.
Mənim beynim hər gün, hər gecə marafon qaçır, tələyə düşmüş siçan kimi durmadan vurnuxur.

Bu dünyanın bədbəxtliyi on­da­dır ki, hə­rə özünə görə haqlıdır.

Dünyanın mahiyyətini anlamaq marağı və cəhdi, incəsənətdən zövq almaq əslində hamıya xas olmalıdır. Ancaq belə olsaydı, əməyin hazırkı təşkili şəraitində həyat dayanardı, ona görə ki, bütün bunlar vaxt alır və üstəlik tənqidi təfəkkürü inkişaf etdirir. İnsanlar, sadəcə, işləməyi buraxardılar. Ona görə də insanlar müxtəlif şey­lərə maraq göstərirlər, bəzilərini bir, digərlərini baş­qa şeylər maraqlandı­rır, yoxsa cəmiyyət mövcud ola bil­məzdi və ümu­miy­yətlə, heç bir cəmiyyət olmazdı. Çox şeylə maraqlanan insanlar – hətta prinsipcə onları ma­raq­lan­dırmayan şeylərin də səbəbini bilmək istəyirlər – bu­nun bədəlini yalqız qalmaqla ödəyirlər.

– Ancaq əsas odur ki, nə qədər düşünsəm də özüm­lə bacara bilmirəm, nə qədər təhlil etsəm də, bütün bu yerlərin nəyin üzərində bərqərar olduğunu, necə işlədiyini anlaya bilmirəm, bizim hər tərəfdən buxov­lan­mağımız məni öldürür, hər bir azad sözü, sərbəst hərəkəti ba­şımıza vururlar, həm də çox bərk vururlar
– Eh, oğlan, sən lap şairsən ki! Demək istəyirsən ki, dep­­ressiyaya düşmüsən
– Mən həmişə beləyəm və artıq iyirmi beş ildir ki, bu dep­­ressiyadan çıxa bilmirəm.

– İnsan ona sırınan həyatın eybəcər və səfeh boş­lu­ğun­dan içkiyə qurşanır.
– Bu sitatdır?
– Hə, Malkolm Lauridəndir.
– Bura bax, oğlan, sən çörək alanda, satıcıya Şekspiri dek­lamasiya edirsən? “Kruassanlar, yoxsa şokoladlı bul­ka­lar: budur məsələ!” İstərdim ki, avtoritetlərdən sitat gətir­məkdənsə, öz sözlərini deyəsən, qoy cəhənnəm olsun­lar. Əgər mənim fikrimi bilmək istəyirsənsə, sitatlar yağ­dırmaq çox asan məsələdir, çünki dünyada o qədər bö­yük yazıçı var o qədər ağıllı sözlər deyiblər ki, özümüzü çə­tinliyə salmağa belə dəyməz.

Əyyaşlara həmişə mərhəmət göstərir, onları müalicə, edir, hörmətlə yanaşırlar, onlar insanların qay­ğı­sı, həkimlərin diqqəti ilə əhatə olunur. Ancaq ağıllı adam­lara rəhm etmək heç kəsin ağlına gəlmir. Məsələn, heç kəs demir ki: “O, insanların davranışını müşahidə edir və bundan yaman əziyyət çəkir!” Əgər dünya ədalətli qurulsaydı, Antuanın layiq ola biləcəyi əsl xeyirxah və rəhmdil münasibət bax bu olardı. Ancaq əfsus ki, ağıl ikiqat bədbəxtlikdir: əzab-əziyyət gətirsə də, heç kəs ona naxoşluq kimi baxmır.

Antuanın universitet yolu onun maraqlarının şaxələnmiş labirintinə uyğun oldu, maraq­la­rı isə daim yeniləşir, bitmək-tükənmək bilmirdi. Onun dostları az idi, çünki assosiallığın hədsiz dözüm­süz­lükdən əmələ gələn formasından əziyyət çəkirdi. Şəxsi maraq və meyllərinin üfüqi nəyinsə naminə zorla birləşən qruplara yolunu bağlayırdı. O özünü nifrətə əsaslanan həmrəylikdən qoruyurdu, məhz sərhəd və klan tanımayan maraqcıllığı və səmimiyyəti onu doğma ölkə­si­nə yad­laş­dırırdı. İctimai rəyin “hə”, “yox” və “cavab ver­mə­yə çətinlik çə­­kirəm” arasında seçim təklif edən an­ket sor­ğu­ları çər­çivəsinə sıxışdırıldığı dünyada Antuan qrafa­lar­­dan birinin qarşısına quş qoymaq istəmirdi. “Le­hinə” və ya “əleyhinə” rəy bildirmək, onun fik­rin­cə, mürək­kəb prob­lem­ləri yolverilməz şəkildə bə­sitləşdirmək olar­dı. Üstəlik, o, həm də utancaq idi və ondan uşaqlığın son ümidi kimi yapı­şmışdı. He­sab edirdi ki, insan təbiəti o qədər maraqlı və zən­gindir ki, naməlum, anlaşılmaz yad adam­lar qar­şı­sın­da az da olsa özünü itirməmək üçün həd­siz də­rəcədə lovğa olmalısan. Elə hallar olurdu ki, az qala öz qiy­mətli utan­caqlığını rədd edib, əzə bil­mə­diyimiz halda bizə nif­rət edənlərlə təmas qurmaq istəsə də, tez özünü ələ alıb, çə­kingənliyini şəx­­siy­yətin özünəməxsus vahəsi kimi qo­ruyurdu.Bundan başqa, tam haqlı olaraq özünə inan­sa da, hər halda özünə o qədər də etibar etməməyə çalışır, öz-özüy­lə o qədər də tez razılaşmır və hesab edir ki, ağlımızın kəşf et­diyi sözlər bəzən bizi tovlayaraq yanlış yola aparır.

Çox istər­dim ki, bu avantüra qurtarandan sonra Xalis metal qabıq dan ibarət olan Coker kimi de­yim: “Dün­yamız zibildir, ancaq mən sağam və heç nədən qorx­mu­ram”

Mahabbatda günahsızlar yoxdur,
yalnız qurbanlar var.

Antuan içəri girib başıyla iki mühafiçiyə salam verdi, onlar çox güman ki, müştəriləri iki partiya kartof qızartmasını oğurlamaq isteyen soyğunçulardan qoruyurdular.
HAHAHAHAHAHA

– Rahat yaşamaq üçün man idiot olmalıyam.
– Bu, axmaqlıqdır.
Demali, man düzgün yoldayam. Yani manim neyronlarımın bir hissasini kasib götürmak olmaz? Axı orqan bankı, qan bankı, sperma bankı var, ona göra, neyron bankı da olmalıdır, ela deyil? Kimda çoxdursa, çatışmayanlara vera bilar. Bu ham da humanitar bir aksiya olar.

Man artıq özüm ola bilmiram, artıq individuallığımı saxlamaq üçün na gücüm, na istayim var. İndividuallıq mana çox baha başa galan rahatlıqdır. Man kabus olmaq istayiram, adi qarabasma. Heç kas mandan, manim lanata galmiş vicdanımdan azad fikir, bilik gözlamasin.

ayyaşlara hamişa marhamat göstarir, onları müalica, edir, hörmatla yanaşırlar, onlar insanların qayğısı, hakimlarin diqqati ile ehate olunur. Ancaq ağıllı adamlara rahm etmak heç kasin ağlına galmir. Masalan, heç kas demir ki: O’ insanların davranışını müşahida edir va bundan yaman aziyyat çakir! Yaxud: Manim bacım qızı çox ağıllıdır. Ancaq yaxşı qızdır va bu qüsuru hamişalik aradan qaldırmaq üçün har şey edir . Bazan sanin ağıllı olacağından qorxurdum .

Süni şakilda qurulan, ancaq tabii görünan sonluqdan bela bir natica hasil olur: Ağıl yaxşıdır, amma xoşbaxtlik daha yaxşıdır .

Bilirsən, Nitşe nə deyirdi? Ağıl xam dayçadır, onu cilovlamağı bacarmaq, seçmə yulafla yemləmək, qaşovlamaq və bəzən qamçılamaq lazımdır.

Qəribədir, insanların həyatı onların avtomobilinə necə də oxşayır. Bəzilərinin həyatının əlavə funksiyaları yoxdur, o yalnız gedir, həm də elə də sürətlə deyil, arabir yerində fırlanır və təmirə ehtiyac duyur; bu pis, gücsüz həyatdır, qəzadan sığortalanmayıb. Ancaq digərlərinin həyatının saysız-hesabsız üstünlükləri var; onların maşınları təhlükəsizlik yastıqlarıyla, blokirovka əleyhinə sistemlə, dəri oturacaqlarla, hidravlik sükanla, kondisionerlə və on altı klapanlı mühərriklə təmin olunduğu kimi, həyatları da pulla, sevgiylə, gözəlliklə, dostlarla, uğurlarla təmin olunub

Doğulanda bunu istəyib-istəmədiyimizi heç kəs bizdən soruşmur, dilimizi, ölkəmizi, dövrümüzü, ehtiraslarımızı və zövqümüzü, həyatımızı belə özümüz seçmirik. Bizim azadlığımız yalnız ölümdədir: azad olmaq ölmək deməkdir.

Bəzən mənəvi dəyərlərə önəm verən az qala tək insan olduğunu görəndə onlara tüpürmək istəyirsən, ona görə yox ki, əqidən belədir, ya da bunu ləzzət almaq üçün edirsən, sadəcə, ona görə ki, iblisin hər yerdə özünü evindəki kimi hiss etdiyi cəhənnəmdə mələk olmaq adama ağır gəlir.

Coğrafi baxımdan eyni ölkədə yaşasalar da, artıq eyni hava ilə nəfəs almadıqlarından, bir-birinə yadlaşdıqlarından bəhs etdi.

Ağıllı qadın hər zaman seksualdır.

İblisin hər yerdə özünü evindəki kimi hiss etdiyi cəhənnəmdə mələk olmaq adama ağır gəlir.

Dünyanı necə görürdüsə, elə də qəbul edir, həyatı cərrah bıçağı ilə qurdalamadan onun sevinclərindən müftə istifadə edirdi.

Ağıl yaxşıdır, amma xoşbəxtlik daha yaxşıdır.

Doğulanda bunu istəyib-istəmədiyimizi heç kəs bizdən soruşmur, dilimizi, ölkəmizi, dövrümüzü, ehtiraslarımızı və zövqümüzü, həyatımızı belə özümüz seçmirik. Bizim azadlığımız yalnız ölümdədir: azad olmaq ölmək deməkdir.

Mən necə idiot oldum, Martin Paj

Mənim beynim hər gün, hər gecə marafon qaçır.Tələyə düşmüş siçan kimi durmadan vurnuxur.

Əslində axmaqliq ağlın deyil, cəsarətin çatişmazliğıdir

Əslində ağıl böyük bir qüsurdur

– Məhəbbətdə günahsızlar yoxdur, yalnız qurbanlar var.

ən asan şey insanın öz-özünü aldatmasıdır.

Bu dünyanın bədbəxtliyi ondadır ki, hərə özünə görə haqlıdır.

biliyini artıran kədərini artırır

– İntihar pislənir. Dövlət, din, cəmiyyət, hətta təbiət özü ona qarşıdır, çünki təbiət adlandırdığımız nazənin gözəl özünə qarşı azad münasibəti qətiyyən qəbul etmir, bizi sonadək öz hakimiyyəti altında saxlamaq yanğısıyla alışıb-yanır, bizim əvəzimizə özü qərar qəbul etmək istəyir. İnsanın nə vaxt öləcəyinə kim qərar verir? Biz qərar verməyi xəstəliklərə, qəzalara, canilərə həvalə edərək yüksək azadlığımızdan imtina etmişik. İnsanlar bunu ya tale, ya da qəza-qədər adlandırırlar. Yalandır! Bu, qəza-qədər deyil, bizi gözlərini döyə-döyə zəhərləyən, müharibələrdə və qəzalarda məhv edən cəmiyyətin gizli iradəsidir Bizim nə vaxt öləcəyimizə cəmiyyət qərar verir, çünki yediyimiz ərzağın keyfiyyəti, ətraf mühitin durumu, işlədiyimiz və yaşadığımız şərait ondan asılıdır. Doğulanda bunu istəyib-istəmədiyimizi heç kəs bizdən soruşmur, dilimizi, ölkəmizi, dövrümüzü, ehtiraslarımızı və zövqümüzü, həyatımızı belə özümüz seçmirik. Bizim azadlığımız yalnız ölümdədir: azad olmaq ölmək deməkdir.

Nə deməyimizdən və etməyimizdən asılı olmayaraq əxlaq həmişə haradasa bizim tərcümeyi-halımızın çəmənliyində otlayır.

“Bu dünyanın bədbəxtliyi ondadır ki, hərə özünə görə haqlıdır”.

Möminlərin işi yaxşıdır, çünki onlara lap uşaqlıqdan ağıllarını inkişaf etdirməyin riskli olduğu aşılanır və onlar bütün ömürləri boyu elmdən uzaq dururlar.

Doğulanda bunu istəyib-istəmədiyimizi heç kəs bizdən soruşmur, dilimizi, ölkəmizi, dövrümüzü, ehtiraslarımızı və zövqümüzü, həyatımızı belə özümüz seçmirik. Bizim azadlığımız yalnız ölümdədir: azad olmaq ölmək deməkdir.

O artıq dəfələrlə əmin olmuşdu ki, intellekt sözü daim tam cəfəngiyyatı gözəl və dürüst ifadə edib inandırıcı şəkildə təqdim etmək bacarığıdır, insan ağlı isə öz yolunu o qədər azıb ki, bəzən qatı intellektual olmaqdansa, debil olmaq yaxşıdır.