Koşmak İstiyorum Kitap Alıntıları – Wendelin Van Draanen

Hayat başımıza gelenler değil, başımıza gelenlerden sonra bizim yaptıklarımızdır…

Umut. Beklenti. Endişe Yeniden bebek gibi hissettim kendimi, ilk sarsak adımlarını atan bir bebek gibi.

Hayat başımıza gelenler değil, başımıza gelenlerden sonra bizim yaptıklarımızdır.

Tekrar. Çaba. Acı. Başarı.

Derken sersemlemiş kafamın içinde bir fikir belirdi; her şey böyle yapılıyordu.
Teker teker.
Bacağımın kaybının üstesinden böyle gelmiştim.
Dakika dakika.
Saat saat.
Gün gün.
Herkes her şeyi böyle atlatıyordu.
Ben de önümdeki kilometreleri böyle atlatmaya karar verdim; teker teker.

Koşarken ruhum uçuyordu.
Yaşadığımı hissediyordum.

Odadan çıktığında arkasında ağır ve koyu bir sessizlik bıraktı

Hayat çok garip değil mi ? Eğer sizi çok mutlu edecek bir şey olduğunda her saniyesinde Acaba şimdi ne olacak başıma nasıl bir kötülük gelecek? diye düşünüyoruz. Bu hayatın en acımasız anlarından değil mi?

Herkesin bir rolü, bir yeri, bir amacının olduğu bir filmde arka fonu oluşturmak için sessizce oturan figüranlardan biriydim sanki

Koşarken ruhum uçuyordu.
Yaşadığımı hissediyordum.
Ya şimdi?
Bu yatağa çakılıyım, bir daha asla koşamayacağımı biliyorum.

Kolay diye bir şey yoktu.
Artık yoktu.

İnsanın evi gibisi yoktu.

Ama çok,çok derinlerde bir yerde,haklı olduklarını biliyorum.

Karşınızdaki insanı gördüğünüz ya da anlamadığınız şeye indirgemeyin; onları tanımaya çalışın.

Derken sersemlemiş kafamın içinde bir fikir belirdi; her şey böyle yapılıyordu.
Teker teker.
Bacağımın kaybının üstesinden böyle gelmiştim.
Dakika dakika.
Saat saat.
Gün gün.
Herkes her şeyi böyle atlatıyordu.
Ben de önümdeki kilometreleri böyle atlatmaya karar verdim; teker teker.

Her engelli insanın tek istediği budur aslında. Karşınızdaki insanı gördüğünüz ya da anlamadığınız şeye indirgemeyin; onları tanımaya çalışın.

Bu bir kuş,yok yok,bu bir uçak,hayır Bu Jessica Carlisle!

Bazen ne kadar iyi top sürersen sür, topu sadece kendinde tutmaktan zarar gelir.

Yeniden koşabileceğime inanmak istiyordum.
Ama umut o kadar kırılgan bir şeydi ki.
Dokunmaya gelmiyordu.

Belki de başlamak bitirmekten çok farklı bir his olduğundan çıkış çizgisinden uyanık, hazır ve heyecanlı olursun. Varış çizgisindeysen tamamen bitmişsindir. İkisinin de aynı çizgi olduğu düşüncesi bana tuhaf bir his verdi.

Koşmak gündüz gözüyle rüya görmek gibi

Eğer zihin güçlü değilse vücut da güçsüz davranır

Kendine değerli olmadığını söylemekten vazgeç

Karşınızdaki insanı gördüğünüz ya da anlamadığınız şeye indirgemeyin ; onu tanımaya çalısın.

Yani belki bununla doğuyorsunuzdur. Ya da sonradan öğreniyorsunuzdur. Yalnızca şunu biliyorum: Benim için koşmak her zaman yemek yemek ya da nefes almak gibiydi, hep yaptığım bir şeydi ve koşmadığım zaman kendimi berbat hissediyordum.
Koşmayınca boğulacak gibi oluyordum.

Ben bir atletim.
Ben buyum.
Bildiğim, istediğim ve önemsediğim tek şey koşmak.

On yaşındayken İstanbul’a ayak bastım. Ülkenin en büyük şehrindeyim ve danışacak, sığınacak kimsem yoktu. Başkasının kâbusu olur ama benim için ucu nereye gideceği bilinmeyen bir macera

Bu benim yeni çıkış çizgimdi.

Umut o kadar kırılgan bir şeydi ki, dokunmaya gelmiyordu.

Lucy için acı yoktu, rehabilitasyon yoktu, bir engelli olarak yaşamayı öğrenmek yoktu.
Kızgınlık ya da kendinden tiksinmek yoktu.
Lucy için sadece huzur içinde uyumak vardı.

Morfinli rüyaların gerisinde gerçekliğin kabusu var.

Hayat başımıza gelenler değil,başımıza gelenlerden sonra bizim yaptıklarımızdır.

,İnsanların ,durumu yerine kendisini görmesini istiyor. Her engelli insanın tek istediği budur aslında . Karşınızdaki insanı gördüğünüz ya da anladığımız şeye indirgemeyin;onları anlamaya çalışın.

“Hayat başımıza gelenler değil, başımıza gelenlerden sonra yaptıklarımızdır.”

‘Hayat başımıza gelenler değil,başımıza gelenlerden sonra bizim yaptıklarımızdır.’

Ama umut o kadar kırılgan bir şeydi ki.
Dokunmaya gelmiyordu.

Hayat; başımıza gelenler değil, başımıza gelenlerden sonra bizim yaptıklarımızdır.

Umutlarım,hayallerim,hayatım Hepsi bitti.

Morfinli rüyaların gerisinde gerçekliğin kabusu var.