Aşkın Gözyaşları 5 – Yunus Emre Kitap Alıntıları – Sinan Yağmur

“Ömür bir yanlıştan başka bir yanlışa sürüklenen kuru bir gazelden başka bir şey değilmiş.”

Hayat bir yankı vadisidir, öfke kusarsan öfke, sevgi üflersen sevgiler gelir. Kalp ağzından çıkan neyse yüz ağzından kokan nefes de odur.

Hani bazı yüzler vardır, ilk kez görmenize rağmen çok evvelden tanışmış, tanımış da aradan uzun zaman geçtikten sonra tekrar karşılaşmış gibi. İçten, ilik, canı kaynatan, kalbi ısıtan tanıdık bir bakış. İçinizden Neredeydin , Beni ne çok beklettin , Merakta koydun demek istersiniz ama diyemezsiniz. Varlığı hediye, soluğu ferahlık verendir. Yanında kendinizi dünyanın en huzurlu insanı hissettiğinizdir. Dokunmak istersiniz, dokunamazsınız. Sarılmak, sarmaş dolaş olmak dilersiniz, başını ya omzuna ya dizine yaslayıp yalnızlığınız da birikmiş olan her şeyi birkaç damlaya yükleyip ona ağlamak istersiniz ya işte öyle bir tanış, öylesine derin bir yakış. Seyretmesi cennetlere benzer bir bakış.

Gafletimin cezası içimi kavuran pişmanlık ağrısıydı. Hepimiz öyle değil miyiz? Bir anlık nimete odaklanma ve kavuşma hazzı, nimetlerin ötesindeki nimeti kaçırmamıza neden olduğunda ve bunun farkına vardığımızda Keşke terennümü içinde pişmanlık içimizi kasıp kavururken kendimize Ben bunu nasıl yapabildim? diye kızıp dururuz.

Aşktan yana bir konuşan var ya, o ben değilim. Ben sustum. Konuşan ‘SENSİN!’

Kalbinde ne varsa onu verebilirsin..

Şeytan bile aşkı uğruna lanetlenmeyi göze almışken insana ne oluyor da aşktan bu kadar uzak?

Gurbet var gurbetin içinde, ben kendimi gurbette sanırdım meğerse gurbet benim içindeymiş.

Aşk renge gelse nur nur parlasa, körsen aşkı görmen ne fayda!
Aşksız geziyorsun ya, ha ölmüşsün ha yaşamışsın ne fayda!

Seven korkar. Korkusu azap, acı değil. O’nsuz kalmaktandır. O’na layık olamamaktandır. Sevgisine, Yaratıcılığına karşı mahcup düşmekten çekinir, korkarsın. Titrersin ama bu çıldırasıya sevmenin titreyişidir.

Ey en Sevgili! Yüreğime düşürdüğünü sana ar sayarım ama senin hükmün der boyun bükerim.

Gafletimin cezası içimi kavuran pişmanlık ağrısıydı. Hepimiz öyle değil miyiz? Bir anlık nimete odaklanma ve kavuşma hazzı, nimetlerin ötesindeki nimeti kaçırmamıza neden olduğunda ve bunun farkına vardığımızda Keşke terennümü içinde pişmanlık içimizi kasıp kavururken kendimize Ben bunu nasıl yapabildim? diye kızıp dururuz.