Herkes Ayrıldı Kendinden Kitap Alıntıları – Selahattin Yolgiden

hiç kimsenin evi yok
mezarından başka

biraz kurcalasan
birkaç hayat daha çıkar
içine attıklarından

çoktan yürünmüş
yollar gibiyiz,
düz değilsek de

söyleyemediğim bazı şeyler hala benimle
içimde
bilme

hangimiz biliyor
ne zaman öleceğini?

bedenim tülden bir zarf
içim bomboş anlamayana

büyümek ne kötü, değil mi?

kim kendi gözlerinden kaçar
ve nereye kadar

yüzüm kendini sildi zamandan

öyle derine gömdüler ki
kimse inemedi kalbime

bırakıp çıktım hayattan

kara bir kedi
yapığı her şeyi izliyor
anahtar deliğinden

devam edemeyeceğim
günlüklere yazıyorum:
nasıl bilirdiniz diye sorduklarında
zaten ölüydü dersiniz diye korkuyorum

her yolculuğa
seni unutmak için çıkıyorum aslında

her mahallenin bir delisi var
bizimkinin benim

kim hayra yorabilir bu düşü
benden başka?

bir işim yok benim
kendimi kandırmaktan başka
kim ne derse kabulümdür

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

hiç kimsenin evi yok
mezarından başka

bildiğin yerden
sormayınca hayat
düşmüş masken

çocuksun
ondan korkmuyorsun
kendinden

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

bir şeye sarılıp uyuduğunu
biliyorsun her gece
ama neye, hatırlamıyorsun

elbiselerini kendin dik
yemeğini kendin pişir
hiç kimseye ihtiyacın yok

çoktan yürünmüş
yollar gibiyiz,
düz değilsek de

içimdeki keder ve yalnızlıkla
sana hep güzel şeyler
anlatmaya çalıştım

ben,
adı kendinden başka şeyler
hatırlatan küçük insan
yanlışlarla geçti hayatım

biraz ölsem, nasıl rahatlayacağım

söyleyemediğim bazı şeyler hala benimle
içimde
bilme

çıktığım her yolculukta
ardımdan iki tas su döken annem
dokunsam ağlıyor şimdi

anlıyorlar tanımlayamadıkları
her şeyin aşk olduğunu

uyusan da uyanamıyorsun

gecenin bu saatinde
yapılacak en iyi şey
bir kediyi kollarında uyutmak

hangimiz biliyor
ne zaman öleceğini

seninle uyuyanların kıymetini bil bak
zordur biriyle uyumak

herkes ayrıldı kendinden ben bakakaldım

zamanı geldiğinde
her şey zamanı geldiğinde

biri gelip onarana kadar
sessizce bekle

yola çıkmış bir kız çocuğusun
geri dönmek yorar, ileri gitmek sıkıcı
kal olduğun yerde

oysa söyleyecek şeyler var daha

beni vurun diye yalvarıyorum
duymuyorlar

peki ağaçlar nasıl ağlar, diyorlar
birbirinden ayrıldıklarında?

içim bomboş anlamayana

okunmamaktan ölen bir kitap varmış

alsam bıçağını bir kasabın
yeter lan desem yeter içtiğiniz kan!

Tanrım, var mısın gerçekten

büyümek ne kötü, değil mi?

atıyorsun hafızana
ihtiyaç duyduğunda
çıkarıp anlatmak için

gecenin kanatlarını koparacağız

acımı saklamaya çalışmakta çalışmaktan vazgeçtim

çünkü hiçbir fark göremiyorum
çürümüş bir elmayla
çürümüş bir insan arasında

inanacak bunca şey varken
yüzünü dedim, hep söyledim
kendime tanrı belledim

kendime yağsam
kendi göğümden
kanar üstüne düştüğüm beden

sanki ışıkların yandığı her yer
evimdi benim

öyle derine gömdüler ki
kimse inemedi kalbime

uykusunda ölenleri
nereye gömeceğiz?

beni unuttuğun klavyendeki s harfinin
yepyeni olmasından belli

vazgeçtim tanrıların sözlerinden
kendi kitabını yazacak bir peygamber
yarattım kimsesiz bir gölgeden

“Biraz kurcalasan
Birkaç hayat daha çıkar
İçine attıklarından.”

çünkü evvelden küldüm, şimdi ateşim

görülmüş yerleri, ağ yamayanları,
kullanılmış biletleri, seslendiğimde
yanlışlıkla dönüp bakanları,
rüyasında fil görenleri,
seviştiklerimi, sevişmek isteyenleri,
otel odalarında unuttuklarımı,
terasları, mezarlıkları,
balkondaki sardunyayı, rakı bardaklarını,
florya’nın çamlarını, atina’nın yokuşlarını,
elveda mektuplarını, boş bardakları,
kedi yavrularını, ağlayanları,
annemi, kırmızı kazağımı,
intihar notlarını, susam kırıntılarını,
arkadaşlarımı, babamı, uzakları, denizleri,
çocukluğumu, gençliğimi, yaşlılığımı

bırakıp çıktım hayattan

devam edemeyeceğim
günlüklere yazıyorum;

nasıl bilirdiniz diye sorduklarında
zaten ölüydü dersiniz diye korkuyorum

her mahallenin bir delisi var
bizimkinin benim

herkes bir yıldıza
emanet eder kalbini

biraz kurcalasan
birkaç hayat daha çıkar
içine attıklarından

gördüğüm her şeyi biriktiriyorum

başkalarına söylediğim yalanlar kendime söylediklerimle çatışırken bir molotofu yutuyorum zorla

gördüğüm her şey biriksin
çocukluk pantolonumun ceplerinde
zamanın kızlarından çaldığım saç teli
şiirde bir ilmeğe dönüşüyor
anılar benim işim değil
kendimi hatırladığımdan beri
boynuma geçirmeye çalışıyorum o ilmeği

gündüzler karartısıdır gecenin” diyor
her söylediğime itiraz ediyordun, aşk işte!

istemediklerinle konuşma
sus, dokunma, bilme, sevişme
kendini sev ama hep hatırla kentini

çünkü huzurdan da sıkılabilir insan
çünkü kapanmaz bazı yaralar

çünkü herkes en az bir kez
ölümün kapısını aralar

elbette yeneceğiz çürümeyi

devrim sever bekleyenleri

çoktan kazanılmış
zaferler gibiyiz,
hiç olmadık yerlerde

ben,
adı kendinden başka şeyler
hatırlatan küçük insan
yanlışlar yapmakla geçti hayatım

çünkü saat kuleleri gibi kollarım var ve açsam
sanki karanlığı kucaklayacağım
biraz ölsem, nasıl rahatlayacağım

görmeye zaman bulamadığımda
bakmamaya çalışıyorum

açlığımı kendimi yiyerek bastırıyorum

yola çıkmış bir kız çocuğusun
geri dönmek yorar, ileri gitmek sıkıcı
kal olduğun yerde

piyanonun basmayan tuşusun işte
biri gelip onarana kadar
sessizce bekle

peki ağaçlar nasıl ağlar, diyorlar
birbirinden ayrıldıklarında?

bedenim tülden bir zarf
içim bomboş anlamayana

büyümek ne kötü, değil mi?

herkes önce kendiyle sevişir

yüzümden akıyor insanlara ilencim
acımı saklamaya çalışmaktan vazgeçtim
çünkü evvelden küldüm, şimdi ateşim

ölümden başka her şeyden
korkan biriyim

öyle derine gömdüler ki
kimse inemedi kalbime