Avare Çalı ve UzaKTan Kitap Alıntıları – A. Adnan Azar

hiç zaten yok
parçalanırken sen aynalarda

bahçem için ışık
gerek oysa ki
sevinç bir luna*
kimsesizliği

dedi, ben bir boşluğum
dedi ve
gölgem
yer değiştiriyor.

bütün oluş’lar
dedi, hep aynı
hep aynı
aynı aynı.

her şey dedi, dedi her şey her şey
üşümek

dedi, rüyadan say
her şeyi.

yağmurun içinden ölümüm
ve hayat gibi karmaşık

hiçbir şey hiç
kimse
döndürmesin bizi
kimseye

beni katma hayata
bir rüya yap benden

kendime
hayret ama

Ben nasıl şarkılıydım
Şarkımda bir ölü haa

kalbin sürer, sen hiçhiç çünkü
kalbin geçerlidir çünkü

Şiir sürer, kalbin ölümlüdür
çünkü an’lar ölümlüdür, ölümdür.

Bir papatya falı aç
ölüyor ölmüyor

Nereye gitsek, orada olmuyoruz.

Yıldızlara bakıyorum
Bir ölüm günlüğü kadar kesin.

Ben nasıl şarkılıydım
Şarkımda bir ölü haa

Devletler, kontrollerine aldıkları muhalefet hareketlerini, ayaklanmaları ya da devrimleri, dışında kaldıklarından daha kolay engeller.

Ey kırmızı
Artık kıyısızlığa vuruyorum.

yıllarla
dışarıdan söndürülen ışıklarla
evet yıllarla

Eğer yaşanmakta olana başkaldırıyorsanız ve gençseniz, yaşadığınız her ne olursa olsun serüvendir.

hayatın ölümle
ve sonra birçok şeyle ödendiği
senin yaşadığın
yaşadığın her yeni gün.

Bir hatıraydım ölüme ölümle

Var olmayan bir mevsimi inatla bekleyen bir çocuk tanımıştım!

Öyle bakan, öyle yazan, öyle bozan
öyle gelen, öyle geçen tenhalara
kalan öyle, kaçınan, kaçan, susan
silen öyle kendini ve izlerini de

Hem her şeydim hem hiçbir şey
geçilen odalara.
Az ışıklı ve uzak ve de dip odalara

Kusmak küçük parçalara hayatı
Perdeyi perdelemek

uyku yan koltukta ölüm kadar güvenli.

dönüp baksam yok

yolun sonu burdan görünmüyor
sözün sonu gelmiyor dayatmıyor
şehir uyanmıyor puslu uykulardan
şehir kalkmıyor kusmuyor kusmuyor

gece yok neon yok bir uğultu
şehrin mahşer tabelaları
kimse adını hecelemiyor
kimse durmuyor burda bakmak yok

dönüp baksam adım yok
yolda olmak izmireskişehirankara
garlar yok benzin istasyonları
sesim yok sesim yok sesim yok

uğultu uğultu uğultu

Adnan’la yer değiştirseydik, şimdi benim yerime Adnan burada olsaydı, o da eminim aynı şeyi benim için söylerdi: Biz Adnan’la, şiirlerimizle tanıştık ama arkadaşlığımızı şiirimizden daha çok önemsedik.

Biliyorum, arkadaşlığımızın ilgi çekecek, merak uyandıracak bir yanı yok. Zaten Adnan’la otuz yılı aşkın arkadaşlığımızı Adnan Azar okurlarıyla paylaşmanın bir edebi anlam taşıyacağından çok da emin değilim. Bu bakımdan, yazdıklarımda; onun ‘militan’ bir okuru olsam da, arkadaşı olmamdan kaynaklanan öznellik hesaba katılsın isterim. Nihayetinde, ‘Adnan Azar’ı Okuma Kılavuzu’ yazmıyorum. Öte yandan şunun da farkındayım: Burada söyleyeceklerim, böyle bir kılavuzu bir gün yazacaklara ya da Adnan Azar okuması yapacaklara, bir imkân da olsun isterim.

Adnan’ın edebiyat terbiyesini, aslında müktebesatına sinema, hatta resim sevgisini de katacak olursak, sanat görgüsünü anlamak üzerine birkaç cümle kurmalıyım: Edebiyata ‘tavizsiz sadık’ her edebiyat insanı gibi Adnan, edebiyatçılığını, ama en çok da şairliğini öne çıkarmak istemedi. Bu bir edebi terbiyedir ve bir kenara kaydedilsin isterim. Bu terbiyeyi, hemen ardından kaleme aldığım yazımda çok kısaca şöyle tarif etmeye çalışmıştım: “Bir şiirle bir ömür boyu yaşamakta neşe bulmasını, acısıysa eğer ona da katlanmasını bilen tevekkül sahibidir onlar. Onlara, tek bir şiirle hayatın hakkını vermek için yaşamak, fazlasıyla yeter. Bırakın bir tek şiiri, tek bir sözcüğü bile değiş tokuş etmezler.” Şiiri bu kadar hayatının merkezine koyup, şair kimliğinin arkasına saklanmaması; bir çelişki değil, tam tersine birbirini besleyen ve tamamlayan bir ilişki oldu onun için.

İlk kitabı ‘Unutmak Suları’ 1981’de yayımlandığında -Haydar’ı (Ergülen), aslında Erhan’ı da (Ahmet Erhan) buna eklemeliyim- Yeni Türkü’nün grup aidiyetinden uzak kalmasında da aynı terbiyenin payı var. O, böyle bir aidiyete yüz vermeyerek tasarruf ettiği zamanı, bir fazla şiirin peşine düşmekte kullandı. O kadarla kalsa… Bir gün, Pasolini’nin ‘Teorama’sını hâlâ izlemediğimiz için bize kızdı. Bir başka gün Onat Kutlar’ın ‘Günlük Şiirleri’ni cüzdanından çıkarıp açtı bana okudu, sonra da “Al senin olsun” dedi. Tezer Özlü’nün ‘Kalanlar’ı yeni çıktığında, kitabın matbaa kokusu üzerindeyken iki tane satın aldı, tuttu birini Behçet’e hediye etti. Bana dönüp, yüzünde o bildik tebessümüyle “Sende vardır” dedi, “sana da rakı ısmarlayayım.” Ergin Günçe’nin geç keşfettiği bir şiiri için kendine hayıflandı. Ülkü Tamer’in köşede kuytuda kalmış bir şiiriyle dolanıp durdu günlerce.

Kitaplardı zaten onun dünyası. Sözcükler, harfler… Bir çocuğun oyuncaklarını sevdiği gibi sevdi kitaplarını. Adnan aslında, çok sevdiği Pavese’nin dediği gibi “insanlığın en eski alışkanlığı çocukluğu”nu hiç terk etmedi. Özel hayatına ilişkin tanıklıklarım bir kenarda dursun; edebiyatla ilişkisinde yalnızlığını çok sevdi. Sevmekle kalmadı, yalnızlığını, ömrüne yaydığı mutsuzluğunu derinleştirmekte, ustaca hınzırca hatta çoğu zaman hoyratça kullandı.

Şiirlerinde uğultu ve unutmak, sıradan sözcükler gibi okunmamalı. “çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda” diyor, bir şiirinde. Adnan’ın şiirini bu dizeyle özetleyecek değilim. Kaldı ki bu sözcük, şiirlerinde dikkat çekecek kadar öne çıkmamıştır. Ancak uğultu, onu kuşatan, kıstıran, teslim almaya çalışan hayatın metaforuydu. “yaşamak uğultuydu” deyişini hatırlayın. Edebi ömrü, bu uğultu karşısında sesini aramakla geçti. Şiirlerinde sessizliği bu kadar sevmesi bir kaçış değil, bir itiraz oldu zaten.

‘Unutmamak’ , Adnan için, aynı şekilde uğultuya muhalefetin en temel enstrümanıdır. İlk kitabının adındaki tercih bile bunu ele verir zaten. Kaldı ki unutmak, onun için başlı başına uğultudur. (“Parçalanmış Zamanlar”dan, ‘bir uğultudur unutmak’).

Yine de ‘Unutmak Suları’nda ‘uğultu’ sadece bir şiirinin başlığıdır. Unutuş da keza… Her iki sözcüğe el atarken, fazlasıyla cimri olmasından hareket etmiyorum. Unutmak ve uğultu, Adnan’ın ilk dönem şiirlerinde, bir çatışmanın izlerini vermez bize. Bu nedenle ‘Unutmak Suları’nda her iki metafor şiir serüveninde vazgeçemeyeceği unsur değildirler. Bu çatışmayı görmemiz için, ‘Parçalanmış Zamanlar’a, aslında daha da çok ‘Beyaz Ayarı’na gelmemiz gerekecektir.

Nereye mi gelmek istiyorum? 2 Temmuz 1993’e tabii ki.

Ama önce ‘Beyaz Ayarı’nın bize verdiği şifrelere dönelim. Yani bir bakıma ‘sıcak çatışma’ alanına.

‘Beyaz Ayarı’nın 4. Fragmanında Adnan bizi unutmak ve hatırlamanın simbiyotik ilişkisi içine çeker: “unutmak, dedi, ayaz gibi, / işliyor içe // hatırlamak, dedi / ağır hastalık.” Aslında bu iki dize, benim Adnan’a tanıklığıma ihtiyaç duyulmayacak ölçüde son dönem şiirini ve o şiirin içine sinmiş travmasını anlatır. Benim birazdan yazacaklarıma itibar edilmesine gerek kalmaksızın hem de… Başka kanıtım yok. Bu fragmanı bitiren dizeyi aktarıyorum: “yaz, dedi, hatırlamadıklarını.”

Bu dizedeki şiddet, Adnan’ın 2 Temmuz Felaketi’nden sonraki şiirini kuşatmakla kalmamış, bu travma, hayatına da yapışmıştır. Şunu söylemek istiyorum. Türkiye, 2 Temmuz’u yaşamasıydı Adnan’ın şiirinde unutmak ve hatırlamak, yine çok önemli olabilirdi ama bu kadar travmatik, bu kadar hayatının merkezinde olmazdı. Mesela şu dizeyi (‘Beyaz Ayarı’nın 30. Fragmanı) yazamazdı: “dedi unutamamak sızıyor / yaşananlardan.”

Adnan, 2 Temmuz’dan itibaren, bu felaketi unutmak, unutarak bağışlamak ile hatırlayarak üstesinden gelmek arasında gidip geldi yıllarca. 18. fragman, bu ağır, acılı, sancı dolu yolculuğun özeti gibidir. “dedi, aklım acıyor. / dedi nerede / uçuşan mesafeler. / dedi, gelmiş bulundum. / dedi, acıyor mesafeler.”

Behçet Sivas’a gitmeden iki gece önce Adnan, Erhan (Ahmet), Ferruh (Tunç), Nilgün, Kıymet ve Zerrin, Adviye ve Aytül’le birlikte, Mediha Eldem sokakta, bizim evdeydik. Çok özel bir nedeni yoktu, belki de gitmek istemediğimiz, gidemeyeceğimiz için Behçet’in Sivas’a gitmesini istemedik o gece. “Gitme” dedi Adnan da. Şakasına vurdu, “Bize okursun şiirlerini” dedi, güldük hep birlikte. “Sen aydın değilsin ki şairsin Behçet” diye lüzumsuz şakalarımla ben de onu caydırmaya çalıştım. Erhan, isminin ikinci hecesini uzattıkça uzatarak “Bak hele Behçeeet” dedi, “akıllı ol, gitme!” Behçet de bizi Sivas’a razı etmek çabasındaydı.

Sonrasını Türkiye biliyor.

Adnan o geceden sonra, Behçet’i ikna edemediğimize değil, edemeyişine ilişkin bir suçluluk duygusu edindi ve bunu ondan ne yapsak, ya da ben ne yapsam alamadım. Aramızda ne zaman Behçet’le ve tabii ki ardı sıra Metin (Altıok) Ağbiyle ilgili bir laf açılsa Adnan’ın, yakın arkadaşlarına tanıdık gelen o suskunluğuyla baş başa kalıyordum. Bir gün, kimseyle paylaşmadığım, benim hayatımda da neye mâl olduğunu hâlâ bilemediğim o sabahı Adnan’la paylaştım.

Ruh halim, o dönem kalabalıklar içinde olmama uygun değildi. Yine de Behçet’e sürpriz yapacaktım. Otobüslerin saat kaçta nereden kalkacağını biliyordum. Sabah erken saatte küçük bir çantayla evden çıkıp Mithatpaşa Caddesi’nden Abdi İpekçi Parkı’na doğru yürümeye başladığımda, tam Postane’nin önünde aklıma geldi. Açtım küçük duruşma defterimi. Saat 10’da, çok önemli bir dosyanın karar duruşmasını görünce, tekrar eve döndüm ve kıyafetimi değiştirip, önce yürüme mesafesindeki büroma, ardından da günlük hayatıma geri döndüm.

O merdivende Behçet, Metin Ağbi ve Asaf’ın fotoğrafına bugüne kadar ikinci kez bakamadım, bugünden sonra da bakamayacağım. Yirmi bir yıl geçmiş. Bir gün bile o fotoğrafsız hayatım olmadı.

Bunu ona anlattım. Benim sırrımdı, Sivas yolundan böyle geri dönüp, hayatın ortasına düşmem. Bir işe yarayacağını, en azından benim derdime dalıp, ağır suçluluk duygusundan uzaklaşacağını düşünmüştüm. Şaşırmadı. Sessizliğini korudu. “Peki Adnan” dedim, yine o ağır suskunluğuna gömülmüşken, “ben bundan sonra ne yapacağım?” Buna da cevap vermedi. Sırrımı sahiplendi sadece. Onu çok iyi biliyorum. O günden sonra Sivas’ı Adnan’la baş başayken hiç konuşmadık.

Yirmi yıl boyunca Adnan, bu travmanın ağır nöbetleri arasında gidip geldi. O nöbetlerinin birinde bir gece -1996 Nisan’ı olmalı- geç saatte aradı. ‘Demokrasi’ gazetesindeki yazımı okumuştu. “Demek insanın iktidara karşı savaşımı, belleğin unutuşa karşı savaşımıdır ha?” dedi, kısık bir sesle, sözcüklerin her birinin üstünden geçerek. “Berbat bir çeviri ama Kundera güzel söylemiş.”

Hafıza ve unutuş, giderek Adnan’ı hem şiirsel serüveninin içine daha bir çekti, hem de artan bir şiddetle hayatına girdi. Çekip giden kasırganın ardından ayakta kalmak, ne yazık ki umudunu daha fazla bilemeye yetmedi. Her defasında hayata tutunmak adına biraz daha aşınmış olarak çıktı sokağa. Her şey artık giderek daha çok sıradanlaşıyordu gözünde. Bütün bunların arasında biraz daha nefes alabilmek adına, edebiyat hayatının diyebilirim ki en üretken iki üç yılını yaşadı. Okura kitap olarak mutlaka ulaşması gereken gazete yazıları, yeni şiirler / metinler, bu döneminin ürünüdür.

Bunu onunla paylaşma densizliğinde bulunduğum için burada da yazabilirim. Menzilden çıkmaya çalışmadı Adnan, çıkamayacağını biliyordu ya da kendisini buna inandırdı. Ne fark eder? Platonov’dan ödünç aldığı ‘Avare Çalı’yı zaten kendisi anlatıyor bize: “(…) pütürüklü bir avare çalı, rüzgârın yardımına gereksinim duymadan yürüyor, tozlara bulana bulana geçip gidiyordu önünden yuvarlanarak.”

Ne kötü bir tesadüf! “Eksi Dört” şiiri, son kitabı ‘Beyaz Ayarı’ndan üç yıl sonra, 2010 yılında yayımlanmıştı. Burada okuyacaksınız. Dört yıl sonra, 10 Ocak 2014 gecesi Adnan’ı aradım. Boğuk, kötü bir sesle, “Sürpriz oldu Akif” dedi, “Coşkun arabayla geliyor, acile gidiyoruz.”

Gitti işte. Tozlara bulana bulana önümüzden yuvarlanarak.

EKSİ DÖRT

‘bir kış günü’ su ağır sesim perilerle delirir dip odalarda
‘bir kış günü toplanır’ hatıra ve söylenemeyenler tahta valize
‘bir kış günü toplanır kalbin’ kar düşlerinden muğlak bir adrese
‘bir kış günü toplanır kalbin parmakizlerinden’ satıraralarına

‘bir kış günü’ bir taksi gelir ve geri gelmez ömrümüz

Önsöz: Senin Adın ‘Unutulmak’ Olsun Hatırlanınca, Akif Kurtuluş, s.11-15

ben çoktandır
bir bilet
bekliyorum
beni bekleyen
ilk
şiire

şimdi aşk kelimeleridir bir bir yok olan
öyleyse yazlar okusun beni kırık aşklar okusun

Sular geri getirsin seni bana getirsin
durulayım yüzünü bir daha unutmayayım

her şiirle birlikte
senin adın
alır beni bilirim
senin uzak susuşun
senin kırık susuşun

geceye yaslanırım
yaslanırım ince uzak bir sese
senin sesin o
alır beni bilirim

gölgesi vurur içime geçen günlerin
eksik bir aşkın, savaşın, zor bir nakışın

unutmak, dedi, ayaz gibi,
işliyor içe.

hatırlamak, dedi
ağır hastalık.

yaz, dedi, yer değiştiren ışığın altında
yaz, dedi, hatırlamadıklarını.

dağla yazarken hatıraları.

Yağmur ne çok yağmur ne çabuk
gittin mi sevdin mi silindin mi

güz dalına uçurum otuna sor
kıyısız kalbime sorma beni

madem vakit dar herhangi birini sev
yıldızlara gülen gülüşünü saklamayan birini

Sular geri getirsin seni bana getirsin
durulayım yüzünü bir daha unutmayayım

sana taşırdım nasıl taşırdım sevgimi
ama şu fırtına şu boran şu begonya

şimdi aşk kelimeleridir bir bir yok olan
öyleyse yazlar okusun beni kırık aşklar okusun

gelse tersyüz etse toprağımı
gelse ince olsa yine bol kazaklar giyinse
ışığı anlatsa bana bahçenin ışığını hep değişen
gölgeyi de söylese çim artık biçilmeli dese

saçlarımı erken rüzgârlarla dağıttım
alnımdaki lekeler eylül ıslıklarından
yüzüm kör bir aydınlıkta nedensiz şimdi
yani nedensizim, yani yolum uzun, gün kısa

alıştım, artık çiçeklerle deniyorum kendimi
son kimliğim de aşınmıştı geceye karışmaktan
gülüşümün adını bulamayacaklar, biliyorum
çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda

eskiyen günlerde bir ilenç var, bunu da biliyorum
resimler yırtılırdı bakışlarımdan, yine de üşümezdim
yine de uzanırdım sabahın buğusuna
unuturdum göğsümü delen ışıkları

seni artık yaz sularında aramıyorum
burda geceler yoksul, çocuklar suskun
ve binlerce söz ölüsü ellerimde
ben de susuyorum, sustum artık

sustum ve yüzüm kanamıyor hiç bir güle

Bulutları, yer değiştirirken. Yağmuru , daha yağmadan. Şehrimizi, gitmeden. Gelecek mektupları, henüz yazılmadan. Mesafeleri, tüketmeden. Sabahı, geceden. Gölgeyi, bizimle yer değiştirmeden. Doğmadan, eprimeden, ağıp gitmeden. Ölmeden. Yıldızları, kaymadan. Bakmayı uzakken, yasakken.
Yok’u, yok iken.

Var olmayan bir mevsimi inatla bekleyen bir çocuk tanımıştım; hayat bir çocukluk hastalığı değilken.

Hayat bir ‘yarıgerçek’ olarak sadece beklemektedir. Bekler olmaktan, uykuda olmamaktan beslenmektedir; herhangi bir ‘yaşama kipi’ öngörmemektedir.

Rüzgâr taşır sesleri. Biz rüzgârı ilkin dilsiz sanırız; severiz; çıplaktır; sarılmak isteriz. Oysa, bilmeden kelimelere sarılmışızdır. Kelimeler geçmişleriyle yüklüdürler; bizi istemeyebilirler; bu çok ürpertici.

Her hikâyenin içinde rastlanabilecek her kesik karakter gibi anladığı şeyi anlayamadığından çılgına döndü. Hiçbir adreste bulunamıyor.

IV
artık hiç kimseyim
gölgemle eleleyim çocuk
eksik bir gözyaşı izindeyim

artık hiç kimseyleyim çocuk
sesim aranmıyor kaldırım bültenlerinde
çünkü utangaç bir ömrüm var
çünkü kiraz zamanını yitirmekteyim

hayallerimi hiç kimseye bırakıyorum

Hava serin. Yağmur. Çarşı dönüşü bastırdı iyice. Islandım. Güzeldi. Sokaklar boş. Yukarıya, eve yürürken derinden bir ses: Oy dağlar, oy bağlar gibi bir şey. Yaklaştık birbirimize. Türkü söylüyor bir adam yağmur altında, kendine. Bu da güzel. Evin ıssızlığı güzel. Bezelye yemeği yapacak olmam; çay, sigara, paketler, dolacak küllükler,
çöp bidonu güzel. Unutmayı bırakmak, sızı, biraz konuşmak, az yazmak, su, TV yayınları, FB-GS, Truffaut’un filmleri, bir kitabı diğer bütün insanlar gibi, karıştırıp bir kenara bırakmadan baştan sona okumak; yalnızken şarap açmak, bahçeye birki hâlâ oradaymış gibi arada bir bakmak, mutfağı toplamak, yıkanmak güzel. Kendini sağlıklı olduğuna inandırmak; ki öyle. Hayat güzeldir. temrinleri ki öyle. Değiştiğini sanmak; ki değil öyle! Umut. Geleceğin geliyor oluşu. Çalan ve açılmayan telefonlar. Üst kattan ‘eskidengelensesleri’ özlemek.
Karşıdaki genç kadının Ağabey, rahatsızlık veriyorsak, topuğuma keçe taktırayım. demek için gelişi. Karşıdaki ‘topuğunakeçetaktıracakgençkadınıngençsevgilisinin’ telefonunu asansör boşluğuna düşürdükten sonra ne yapılması gerektiğini bana sorması. Bunlar hem hayat hem güzel.

Tunalı Hilmi Caddesi’nin aykırı geometrisi. Konur Sokak kalabalığı. Çayları yarım bırakmak. Hiç kimseyi beklememek. Boşluk. Bulutların hem yüklü ve dolu oluşu; hem boş, hem güzel.

Öyle bakan; öyle yazan; öyle bozan; öyle gelen; öyle geçen tenhalara; kalan öyle; kaçınan, kaçan, susan; silen öyle kendini ve izlerini de; mektup alan; mektup yazan; sahiden ama. Var öyle.

Güzel güneş. Güzel kahve. Masanın üzerinde tütün, çakmak, küllük, gözlük, kitaplar. Ama dolmuyor içindeki ‘boşluk’ ne yapsa! Ulus Baker yaşıyor olsa; telefonunu ‘açık’ tutsa:

(Ulus; beni çağıran, beni soruşturan ideoloji’nin işaretlerine karşılık vereyim mi? Yoksa ‘Tavukçu’ya gidip bir ‘küçük yeni’nin işleyiş çerçevesinde dolayım mı olayım? Hangisi hangisine ait olsun gece gelince? )

Sorardın; ama yok; gitti Ulus; yaşaması kadar anlaşılır ve tekrar tekrar sahici; fragmanlarından birazı da bize ‘kaldı.’ ‘Fark ve Tekrar’ en çok şimdi gerekli. Çünkü ‘tarih bizi yorar’; hem zaten uzun sürer.

Bir gün birdenbire
duvarlar ses vermeyebilir
gökyüzü bitebilir bir gün
pencerenle birlikte.

Zaman gelir şarkılar eskir
yağmur diner rüzgâr esmez olur
yalnız adın kalır senden
yalnız adın kalır geriye.

dedi, bin Pazar trenlerine
hem kır pencerelerde.

dedi, rüyadan say
herşeyi.

dedi, basma toprağa
havaya dokun
dedi, çocukluğuna.

sonyaz ışığı altında
yürümek, dedi
yollar içinde

hayal içinde.

“Dağılsın ömrüm!”

“Kendi güneşimi bulamadım, değinemedim karanlığıma.”

“Hâlâ sustuğum yerden kanıyorum.”

“Sustum ve yüzüm kanamıyor hiçbir güle.”

“Gölgesi vurur içime geçen günlerin, eksik bir aşkın, savaşın, zor bir nakışın.”

“Konuştur beni, en çok sustuğum yerden kanıyorum!”

“Çok yoruldum ne çok yoruldum, hep sulardan çaldım suretini.”

“Belki bir güldür o hem yaralıdır, bir suçsuzun anısını taşıyordur.”

“Seni çalıştım gün ağarırken, şafakla bir ince şırıltı olup sabaha akmak için.”

“Yüreğim telaş telaş aydınlıklara!”

“Kalbim, duyuyor musun kendi sesini, bir yaz geçiyor pencerenden!”

“Yüzünde arardım gökyüzünü.”

Sessizlikten bir demet çiçek yapıp önümdeki boş toprak kaba koydum. En çok suskularını sevdim çiçeklerin.

O bana çiçek cesetleri gönderen bir kızdı!

“Yol ince uzun, yüzün bitmez gölgeler başlamadan seninle.”

“Uyku yok: Söylemese miydim acaba?”

“İki yalnız sevgili sevişiyorlar. Değmiyorlar hiçbir sebebe.”

geçtim hiç
bir şeyin geçmediği zamana
tutuldum, ay, tutsak

oldum, şecerem bir kara
gömlek oldu böylece.

seni sana doğru, yakınyokyokluğundan