Kısas-ı Enbiya Kitap Alıntıları – Mustafa Yılmaz

bir yüreğin son durağı neresidir

insanın ekmekle yaşamadığını
şiirin rüzgârla savrulmadığını
hayatın suya yazılmadığını
ben şiir okuyunca öğrendim

sen hiç insan denen bu çöle
tenezzülen buyur olmuş
buyur olup otağ kurmuş
göçebe bir duygunun
şiir olup uçtuğunu gördün mü

şair
yatağını kaybeden küçük bir dere misin
nedir sende dinmek bilmeyen bu yağmur

sana baktıkça ellerimiz yed-i beyzâ
kalbimiz uzayan bir tîh-i sahra
ahh
ne kadar çok firavun
ne kadar az musa

mağlup ordularla yürürüm
ehramlarda saklanmış kefen
sen yaktıkça küllerimden büyürüm

hüznün meşrebinden çıkarmış şair
sen yüzüme baktıkça gözlerinden geçerim

kudüs bir işaret parmağıdır

işte kalbim
evimden barkımdan daha büyük
işte ellerim
palamarlardan
çeliklerden daha sağlam
işte gözlerim
uzaklardan daha uzak
sevgim ürkünç bir alev
ölümü her gün yeniden utandıran

hayayı ağlatan bir çağ yaşadığımız

bir çocuk dokuyor gözlerinin kumaşını
aç
bir put düşüyor yorgunluktan
çaresiz
bir kadın söylüyor türkünü
yorgun
bir güneş veriyor muştunu
heyecanlı
bir rüya yoruyor zihnini
sadık
bir yol büyüyor önünde
meçhul
bir Allah seviyor
sonsuz!

bir bildiğimiz vardı
binlerce bilmediğimiz

sana baktıkça ellerimiz yed-i beyzâ
kalbimiz uzayan bir tîh-i sahra
ahh
ne kadar çok firavun
ne kadar az musa